Een heerlijk onderwerp voor de zaterdagmiddag. Ik heb jullie gisteren een avondje " The Voice" finale gegund. Oké en mezelf stiekem een avondje met een vriendin. Lekkere happen en gewoon even lekker jong en onbezonnen zijn. Was absoluut great fun...
Dat brengt ons gelijk bij mijn volgende onderwerp, wat ook gisteren centraal stond, namelijk vervoer. Ik heb natuurlijk mijn eigen super shiney racemobile, maar als ik iets verder wil dan 1 km moeten er toch echt andere maatregelen genomen worden. Vanaf het moment dat ik in een rolstoel terecht kwam, vond ik dit het lastigste punt. Niet meer zelf kunnen autorijden. Geen linkerbaan crossen meer, met fijne muziek pompend uit de speakers, maar "taxi familie." Welke trouwens zeer gewaardeerd zijn. Dat terzijde.
Toch kom je op een gegeven moment op dat punt, dat die auto op een invalide parkeerplaats gezet wordt. Persoonlijk vond ik dat best wel even slikken. Het maakt het zijn van een invalide ineens nog meer tast- en grijpbaar. Zo'n parkeerplaats is natuurlijk altijd bij de deur, midden in menigtes. Waardoor je ook nog eens heerlijk schaamteloos wordt nagestaard. Hetgeen wat mij nog altijd het meest verbaasd zijn de blikken die je krijgt van mensen, waaruit je op kunt maken (voordat je die rolstoel tevoorschijn tovert natuurlijk) , is diegene wel echt invalide of is dit weer zo'n asociale puber? Daarnaast heb je voor die plaatsen een invalide parkeerkaart nodig... Kak. Sta je dan, met je pasfoto (eigenlijk bedoeld voor rijbewijs) ineens op zo'n f*cking blauwe kaart. De omgeving vind het allemaal dolletjes. Voor de deur parkeren, niet ver hoeven lopen, en dan vaak nog de goede deals wat betreft parkeerkosten.
Bovenstaande was de omschrijving van situatie A.
Het kan natuurlijk nog altijd beter. Neem bijvoorbeeld situatie B, alias de "Henniebus." Haha, wat vind ik dit toch moeilijk. Net toen ik dacht over mijn grens van de invalide parkeerplaats heen te zijn, kwam daar de maatschappelijk werkster met de woorden: " Zo dan gaan we nu even het zittend ziekenvervoer regelen." Hahaha , sorry wat zeg je? " Ja Sofie, dat moeten we even voor je regelen, daar heb je gewoon recht op, en hoeven je ouders niet elke keer te rijden." Ze meende dus wel degelijk wat ze zei, ditmaal geen grapje. De hele papierwinkel kwam voorbij, of ik die even in wilde vullen. Joe, prima. Vervolgens gingen er twee weken voorbij, voordat de machtiging binnen was en ik mocht kiezen uit welke vervoerder ik wilde. Een van de twee aangesloten vervoerders natuurlijk. Ik had van een mederolstoeler gehoord dat optie B de beste en fijnste was. Oké, prima, doen we dat toch. Zo gezegd, zo gedaan.
Een week later was het zo ver. Mijn eerste kennismaking met de welbekende bus. Ik werd 's ochtends om 7.10 opgehaald door een hele aardige chauffeur met eigenlijk een gewone volkswagen Caddy. Prima, dacht ik nog. Als dit het is, kan ik er wel mee leven. Niet zo'n grote bus, helemaal vol met rolstoelers of mindervalide, maar gewoon een doodnormale auto. De reis ging voorspoedig en voordat ik het wist, waren we al in Arnhem. Daar volbracht ik mijn therapiedag , om vervolgens rond de klok van 16.00 uur weer opgehaald te worden. Maar helaas, zo opgelucht als dat ik in de ochtend was, was al snel als sneeuw voor de zon verdwenen.
De chauffeur was hartstikke aardig, dat was helemaal prima. Tot ik buiten kwam en daar dat grote witte monster zag staan. No freaking way. Het klinkt misschien stom, maar het maakte me echt verdrietig. Wat een schijt zooi. Ik vroeg direct of we een combinatierit hadden. En jawel, dat hadden we. We moesten nog iemand in Wolfheze ophalen (5 minuten van Klimmendaal af.) Oké, dacht ik. Ik zet mezelf eroverheen en maak er gewoon het beste van. Al snel kwamen we tot de conclusie dat het adres waar we de andere persoon op moesten halen, letterlijk onvindbaar was. Samen keken we al vloekend alle bordjes van top tot teen na, om vervolgens toch weer verkeerd te rijden.
Dus voor een communicatie specialist, die een leuke uitdaging zoekt, neem even contact op...
Mijn chauffeur werd met de minuut chagrijniger, net als ik. We hadden er letterlijk anderhalf uur opzitten, en waren nog geen 10 kilometer van Klimmendaal af. Het zweet brak de chauffeur uit aangezien hij een volle planning had. Na uiteindelijk een uur en vijftig minuten waren we EIN-DE-LIJK bij het juiste adres. Daar stond de persoon klaar die we op moesten halen. Een wat verwarde man stapte in en nam naast mij plaats. Ik weet dat ik van de zenuwen altijd in de lach schiet, dus besloot strak voor me uit naar buiten te kijken. In mijn ooghoeken zag ik de man, continu naar me kijken. Ik werd er nogal ongemakkelijk van. No offense, maar vanaf het moment dat ie ook nog begon te schreeuwen, wist ik echt niet meer waar ik het zoeken moest. Het enige was ik dacht was. Niet lachen. Alsjeblieft niet lachten. Toen we vervolgens ook nog kats in de file kwamen te staan, was ik er helemaal klaar mee. De rit naar huis die normaliter 50 minuten kostte, duurde nu ruim 3,5 uur. Mijn geduld was getest, ik had weer iets nieuws ervaren, maar ik was er niet echt enthousiast over. Integendeel, al mijn vooroordelen werden bevestigd.
Het heeft natuurlijk ook een immens grappige kant. En dan praat ik vooral over het moment dat je met je karretje op de lift gezet wordt en zo de taxi in of uit getild wordt. Nog elke dag krijg ik er de slappe lach van. En de chauffeur dan weer, door mij. Het is net een hele slechte kermis attractie, waarin je ook nog als aapje in de dierentuin wordt aangegaapt. Inmiddels is "de Henniebus" mijn beste vriend geworden. Samen gaan we overal naar toe en zien de mooiste en grappigste plekken. Mijn vaste chauffeur maakt er tegenwoordig een waardige partybus van, met mijn lievelings nummertjes pompend door de speakers. Absoluut top!
