top of page
Foto van schrijverFrom Wheels to Heels

De wereld van de onduidelijkheid..

Bijgewerkt op: 10 feb. 2019


Exact dit is wat vele van ons willen, wanneer we aan een verre reis beginnen. De basis willen we duidelijk en geregeld hebben, maar de rest laten we open voor spontaniteit of verassingen. Maar wat, wat doe je als alles onduidelijk is. Je geen vertrek datum hebt, geen bestemming, geen verblijfsplaats en er geen enkele zekerheid is.


Misschien dat dit voor een vakantie nog te overzien en wel leuk is, maar wanneer je aan zo'n onduidelijke reis begint met je gezondheid, is het toch wel echt een heel ander verhaal kan ik jullie melden.


De afgelopen week was de eerste keer dat ik niet meer om kon gaan met de onzekerheid, het wachten, de onbeantwoorde vragen, omdat deze er simpelweg niet zijn en met alle onduidelijkheid. Ik kan langzaam aan zeggen dat ik gek word. Ik wil weer de oude zijn. De oude ik. De Sofie die een spring in het veld is. Doordeweeks lekker aan het werk en in de avond uurtjes wat sporten, om vervolgens in het weekend aandacht en tijd vrij te maken voor mijn sociale kring. Maar dit is iets wat op de langere baan moet.


Hoe hou je je emotioneel staande, als alles onzeker is en voor de rest de wereld op volle toeren door draait? Ik weet het zo onderhand niet meer. Ik had niet gedacht dat er ook zo'n blog zou verschijnen, maar ik moet en wil eerlijk en open zijn. Dan hoort deze realiteit er ook gewoon bij. Van het vele rollen en maken van transfers heb ik mijn net geopereerde schouder naar de filistijnen geholpen, waardoor ik vorige week de woorden van mijn orthopedisch chirurg moest horen : " We gaan zo snel mogelijk een spoed operatie in plannen, want dit moet gewoon heel snel gefikst worden." Wat?! Hoe dan?! Letterlijk als je dacht alles gehad te hebben, kan dit er ook nog wel even bij. Hoe moet ik dit gaan doen? Een week opname zonder dat ik mezelf kan verplaatsten? Ik mag namelijk zolang als mijn arm verdoofd is niet zelf transfers maken of rollen. Dus zelfs het allerlaatste beetje zelfstandigheid word me nu ook nog afgenomen. En dat is simpelweg heel erg sh*t!


En daarna? Hoe kan ik mijn schouder heel en onder controle houden, als ik letterlijk alles met mijn armen moet doen momenteel? Dat zijn een aantal van de vragen die continu door mijn gedachten schieten. De vragen die me wakker houden 's nachts.


Dan als laatste heb ik een dragend paard staan. Binnen nu en 9 weken wordt haar veulen geboren, en ik bid elke dag dat ik daar bij kan zijn, niet in de O.K lig of in de revalidatiekliniek zit.

Soms vind ik het oneerlijk hoeveel ik moet incasseren en moet accepteren, ondanks dat ik zo mijn best doe, voor alles en iedereen om me heen. Ondanks mijn rolstoel maak ik er elke dag het allerbeste van, en vecht ik tot het bittere eind, maar het lijkt me soms gewoon echt niet gegund te zijn en dat doet behoorlijk pijn.


De vrolijke spring in het veld begint langzaamaan te veranderen in een verdrietig hoopje, die elke dag vecht om er emotioneel bovenop te blijven.


Misschien dat ik er over een week weer heel anders bij zit, en weer als die positieve bimbo vertel wat voor een grappige dingen ik heb meegemaakt omtrent mijn leven in een rolstoel. Maar ook deze kant is heel belangrijk, en zeker een die we niet moeten vergeten. De kant van pijn en echt verdriet. De schreeuw om hulp en een schouder om soms, heel soms even flink op uit te huilen. Want datgene doe ik veel te weinig, volgens alles en iedereen om mij heen.


Vanaf dag 1 zei ik, mijn leven gaat door, maar dan vanuit een rolstoel, en dat is ook een leven. Mijn Arts in Klimmendaal zei daarop volgend: " Het liefst halen we je emotioneel even helemaal onderuit, zodat je je beseft wat je allemaal overkomt en door moet maken. Het zou zo goed zijn voor jou als jij je bij wijze van spreken drie volle dagen opsluit op je kamer en alleen maar huilt. Dat betekent dat je dan aan je rouw proces begonnen bent. Iets wat bij jou nog totaal niet van toepassing is, en waar wij ons met zijn allen grote zorgen over maken. Als de klap nu niet komt, maar straks als je alleen thuis bent, kunnen we er op dat moment niet direct voor je zijn. We gunnen het je zo dat je ons dan om je heen hebt, om je er weer bovenop te helpen."


Slik, die woorden deden pijn en opende letterlijk mijn ogen. Maar hoe moet je in godsnaam huilen als je geen direct verdriet voelt. Natuurlijk had ik wel dagen dat ik gewoon alleen wilde zijn, maar om te slapen, uit vermoeidheid, niet uit verdriet. Schijnbaar is dat mijn manier, slapen om vervolgens te vergeten. De volgende dag wakker te worden met die onuitwisbare kracht om weer volle bak te vechten, en weer zoals altijd vrolijk en met een dikke glimlach door het leven te gaan. Het is mijn manier om te reizen, en die bevalt me soms meer als anders, maar het past wel bij me.


Ik wil duidelijk maken dat verdriet iets is om bij stil te staan, om te omarmen, want het betekent dat je lichaam iets van je wil, of iets aan je duidelijk wil maken. Bijvoorbeeld, dat je jezelf voorbij gaat of dat je iets moet veranderen aan de manier waarop je leeft of acteert. En dat is geen zwakte. Verdriet is eigenlijk iets heel moois. Het betekent dat je geraakt wordt door een bepaalde situatie of persoon. En dat betekent dan weer dat je veel om de situatie of persoon geeft.

"Een teken van liefde."

Laten we verdriet niet zien als een zwaktebot. Waarom zou je zwak zijn als je je emoties aan anderen of aan jezelf laat zien? Het laat zien dat je een gevoelsmens bent, en veel om iets of iemand geeft. En dat, precies dat is waar alles om draait. De liefde........




374 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


bottom of page