Bovenstaande. Letterlijk!
Man, wat een heerlijk gênante, hilarische momenten maak je soms in een rolstoel mee. Na mijn bericht van vorige week, kreeg ik zoals voorspelt een opleving en nu zit ik weer als een gelukkig hertje achter mijn beeldscherm. Ondanks dat het echt wel een pittige week was, zit ik op dit moment gewoon echt wel lekker in mijn vel. Persoonlijk vind ik dat het beste gevoel wat er is. Het gevoel dat je lichaam weer klaar is om keihard door te gaan en plezier te maken. Dus laten we dat vandaag even doen met een stukje leedvermaak.
Twee blogs terug, gaf ik al het hilarische voorbeeld van hoe ik mezelf vast had gereden in de sneeuw met mijn camera. Dat allemaal omdat ik perse die ene mooie foto wilde maken van de prachtige omgeving in al dat wit. Wanneer ik aan dat soort momenten terug denk , moet ik wederom heel hard lachen. Vooral omdat ik mezelf soms verbaas met de dingen die ik soms doe of uithaal. Dat ik achteraf denk, Jezus Soof, soms ben je echt dom...
Zo zijn er nog veel meer van dit soort heerlijke momenten geweest. Dus hieronder komt een kleine opsomming, om bij jullie ook een grote glimlach op je gezicht te toveren.
READY?!
- Dat moment dat je een afspraak hebt bij je Neuroloog, om hem wat meer uitleg te laten geven over de aandoening die je hebt, hij je ophaalt in de wachtruimte en zich voorstelt met de volgende woorden: " Goedemorgen mevrouw Ebben, goed dat u er bent. Loop maar even met mij mee....." Hey doc, goede grap man.
- Het moment dat je met je broers uiteten gaat, van te voren het restaurant gebeld hebt om te vragen of ze rolstoelvriendelijk / toegankelijk zijn, inclusief invalide toilet. Zij dit positief beantwoorden en je vervolgens bij de deur staat waar drie traptreden zijn om naar binnen te komen. Jup nice. Om het beeld af te maken van het feit dat je waarschijnlijk iemand aan de telefoon hebt gehad die niet helemaal weet wat rolstoel toegankelijkheid inhoudt, moest zowat het hele restaurant opstaan en hun tafels aan de kant schuiven om mij er door te kunnen laten. Nee, gelukkig word je al niet aangestaard als je in een rolstoel zit, dus ook dat was top. Last but not least, de toiletten.... Oooh man, vooral hierom moet ik nu heel hard lachen. " Ja hoor mevrouw, wij hebben een invalide toilet." Ik hoor het haar nog zeggen. En jawel, dat moment kwam. De Hennie moest naar het toilet, om er daar achter te komen dat hem dat dus echt niet ging worden. Opstapjes, te smalle deur, en al zeker een draaicirkel die helemaal k*t was. Gelukkig had ik daar mijn drie sterke, stoere broers, waarvan de oudste zo heldhaftig was om me door het hele restaurant heen te tillen en op de wc te gooien. Want als je dacht dat je in je rolstoel nog niet genoeg bekeken werd, heb ik dat daar even afgedwongen. " Hallo allen, kijk naar mij, ik word het hele restaurant door getild omdat ik niet kan lopen." Zeer nice en natuurlijk totaaaal niet awkward. Zo mijn moment of Fame ook weer afgevinkt!
- Dan had ik een bruiloft. Uiteraard moest ik daar een leuk outfitje voor scoren. Maar amai, wat is het lastig om iets leuks en moois te scoren terwijl je in een of ander vierkant ijzer hok zit. Het werd al snel duidelijk dat het een broek moest worden, met een mooie top aangezien niet iedereen tussen mijn benen hoeft te staren. Dus, ik samen met de leuke velvet broek richting de paskamers, waar ik te maken kreeg met een pashok wat niet bepaald ingericht was op mijn nieuwe levensstijl. Sheisse! Maar na een tijdje puzzelen, een gordijn wat maar tot mijn knieën kwam, en mijn moeder die me uit de een na de andere benarde situatie wist te bevrijden, was het dan toch echt gelukt. Ik had de geweldige set aan, en besloot mezelf eens te bekijken in de spiegel. De verkoopster kwam erbij, bekeek me van top tot teen en zei: " Echt een leuke broek he? Zit mooi en vooral dat stofje zit zoooo lekker. Vind je ook niet?" " Ik geloof je direct, maar ik zal even voelen of dat van dat stofje ook waar is." ;)
Als allerlaatste..
- Ik had een heerlijke pasta gemaakt. Lekker met groene pesto, cherrytomaatjes, pijnboompitten en lot's of parmezaanse kaas, mjammie! Het koken anzich was al een prettige uitdaging. Menn, wat krijg je een lamme arm van boven je macht roeren. En niet te vergeten het feit dat je niet in de pan kunt kijken, en dus ook niet ziet waar je maaltijd zich bevindt en hoe het er op dat moment bij ligt... Al met al was het gelukt, binnen 30 minuten. Ik schepte een heerlijk bordje voor mezelf op, zette deze op schoot neer en rolde richting de woonkamer, waar ik bedacht had lekker voor de televisie te eten. Bij mijn woonkamerdeur zit een drempeltje, waarvoor ik een redelijke aanloop moet nemen en een kleine wheelie moet maken. normaliter geen punt natuurlijk. Met diezelfde vechtlust neem ik de aanloop, met het bord pasta op mijn schoot, ik trek mijn voorwielen omhoog, en met het moment dat ik dat doe kiep ik de gehele inhoudt van mijn zelf gefabriceerde maaltijd in mijn schoot. NOOOOOO. De pesto en pijnboompitten zitten op plekken waar je ze nog nooit gezien hebt, en ook niet wilt zien, en de kip is rijp om gevoerd te worden aan de vuilnisbak...
Zo zie je maar, dat alles echt alles zijn keerzijde heeft. Aan elke shit situatie, zit ook echt een hele leuke kant. Voor alles geldt dus wat de titel van deze blog al omschrijft, Enjoy now, cry later. Want huilen, dat doen we later wel weer, maar dan wel goed.
Als je lacht, lach dan groots , als je huilt, huil dan heel hard, als je boos bent, wordt het dan ook echt goed. En in mijn geval, als je iets doms doet, doe het dan met volle overgave!
Comments