Veel van jullie kennen mij al van voor mijn ongeluk, maar sommige misschien ook niet. Daarom lijkt het me goed, mezelf eerst eens even keurig voor te stellen. Ik heet dus Sofie Ebben. Een jonge dame, met voorheen een bruisend bestaan. Niets was mij te gek of te zwaar.
Ik woonde op mezelf in een prachtige boerderij, met mijn paard bij huis. Een droom die 3,5 jaar geleden uitkwam. Een mooie kans, die ik destijds met mijn ex volledig aanging. Het bleek een avontuur. Een ontzettend mooi avontuur, want vanaf het moment dat ik hier alleen met mijn paard overbleef werd het dat zeker. Ik genoot en geniet nog elke dag van deze prachtige plek. Het is mijn thuis en het blijft mijn thuis. Ik geniet er dus ook erg van, lekker daar te zijn. Dat kunnen velen zich misschien niet voorstellen, aangezien ik simpelweg altijd druk ben...
Werken, ik heb een ontzettende leuke baan, waar ik me helaas al een tijdje niet meer in heb kunnen zetten, maar wat ik wel weer snel heel graag zou willen doen. Ik werk bij het Inspyrium. Een prachtige, bruisende evenementen locatie in Cuijk. Gelegen naast de A73 en omgeven door prachtig groen. Met veel plezier draaide ik de producties en werkte ik mee in het voor- en na traject. Van organisatie, tot aan de afbouw. Niks was mij teveel of te gek. Hoeveel uren er ook gemaakt moesten worden. Ik vond het een feestje. Nieuwsgierig geworden? Check even www.inspyrium.nl
Over feestjes gesproken..
Man, wat houd ik van feestjes! Festivals, de kroeg, verjaardagsfeestjes, Vierdaagsefeesten, overige feestjes, gewoon feestjes! Ik houd ervan. Met mijn haren in de wind en een biertje in mijn hand, dansend door de nacht. Bij de gedachte alleen al verschijnt er tijdens dit schrijven een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht. Want feestjes, daar ga ik weer heen hoor jongens, is het niet linksom, dan wel rechtsom.
Maar naar deze feestjes ga ik natuurlijk niet alleen, ik ga altijd met vriendinnen en vrienden...
Want vrienden, dat zijn de spil in eigenlijk alles. Ik kan zeggen dat ik omringt ben door de leukste, mooiste, grappigste en liefste vrienden die er zijn. Sommige dichtbij, sommige wat verder weg, maar ze zijn er. Altijd. Waar dan ook. Wanneer dan ook.
In de afgelopen jaren zijn er wat vrienden bij gekomen, wat vrienden weg gegaan, maar zoals bij alles blijft de kern over. Een fijne, warme kern. Je hoeft niet veel vrienden te hebben. Als de vrienden die je hebt maar echte zijn. En niet alleen als het allemaal leuk en makkelijk is. Want dat is het niet, en dat is wel gebleken.
Naast mijn huis, werk, feestjes en vrienden, is er natuurlijk meer. Ik ben namelijk gek op sporten. Sporten, dat is weer zo'n onderwerp. Een onderwerp, die een glimlach op mijn gezicht tovert. Sporten is datgeen waar ik mijn ei in kwijt kan. Altijd. Hardlopen, fitness, paardrijden, voorheen hockey, skiën in de winter en zeilen in de zomer. Ik ben op allemaal even gek.
Maar paardrijden, dat is het hoor voor mij.
Een aantal jaren geleden kocht ik mijn eerste eigen paard. Met stipt op een de beste investering die ik ooit heb gedaan. Mijn Fries Ellery. Geen sportpaard, of wedstrijdpaard, maar gewoon een betrouwbaar paard, die heeft laten zien, dat wat ik ook wil, zij het doet. Zolang ik maar lief voor haar ben, en haar niet in een onveilige situatie breng. Dan is het goed. Op zondagochtend in alle vroegte, haar opzadelen en dan vervolgens naar buiten. Tussen de wakker wordende vogels en hanen van de boerderijen hier in de omgeving, galoppeerde we door de landerijen. Iets wat ik elk paarden eigenaar aanraadt. Ga er op uit met je paard, laat ze af en toe genieten, in plaats van altijd maar werken. Als Ellery ook maar 1x per week met mij mee naar buiten mag, kan ik haar vervolgens alles vragen.
De kern van mijn verhaal is, dat ik van bezige bij, naar gevorderd rolstoel bestuurder ben gegaan, maar dat dat niet maakt dat ik stil ga zitten, of me uit de weg laat slaan. Het leven is veel te mooi om er niks van te maken, of bij de pakken neer te gaan zitten. Het gras is bij de buurman namelijk echt niet groener! Iedereen krijgt zijn eigen portie. Groot of klein. De een wat heftiger dan de ander, maar betekent dat, dat iemand die iets relatief kleins meemaakt daar geen verdriet om mag hebben? Omdat iemand anders iets veel heftigers meemaakt? Laten we elkaar wat ruimte geven, en elkaar ondersteunen waar dat kan, in plaats van altijd maar de woorden: " Het komt wel goed" of " Blijf positief" te gebruiken. Iedereen doet het op zijn eigen manier.
Ik kan ook boos en chagrijnig gaan zitten zijn, omdat ik vandaag de dag met mijn rolstoel vastloop in de sneeuw. Ik kan er ook voor kiezen om er om te lachen. En dat doe ik dan dus ook. Want het is toch eigenlijk ongelofelijk hilarisch, dat de gemeente wel invalide parkeerplaatsen maakt, maar als het sneeuwt ze niet strooit en iemand van een invalide parkeerplaats misschien nog wel erger invalide wordt... Het is wat allemaal. Vol verbazing kijk ik dit soort dingen aan, maar daar komen we later wel weer op terug.
Blijf nu maar even hangen bij het beeld, dat ik vastzit buiten in de sneeuw, omdat ik perse een mooie foto van dit winterse plaatje wilde maken. Lekker Soof, echt ongelofelijk lekker weer. En dat betekent dat mijn buurman me heeft mogen bevrijden. Want mijn leven draait niet meer om ME, maar tegenwoordig is alles wat ik doe met iemand, dus verandert naar WE.
