I'm alive, again!

Zoooo, daar ben ik weer! Na twee weken volledige radiostilte is de rust weer een beetje wedergekeerd en heb ik weer genoeg fut om jullie bij te praten over alle gebeurtenissen van die afgelopen weken.

Zoals jullie weten moest ik voor de derde keer aan mijn schouder geopereerd worden. Een operatie die mij redelijk koud op mijn dak viel, aangezien ik dacht dat ik met een antibiotica kuurtje wel een heel eind klaar zou zijn. Maar niks was minder waar. Een operatie dus, de derde in 2 jaar tijd. Voor mijn gevoel had ik al heel wat ervaring en wist ik precies wat er op me af ging komen.... Niet dus!

Op 26 maart, de verjaardag van mijn moeder (lekker gepland wel) was het zover. De dag van tevoren werd ik gebeld over de opname tijd en overige ins en outs. Ik zou om 11.30 opgenomen worden en mocht vanaf 00.00 de vorige dag niks meer eten om nuchter te blijven voor de operatie. Samen met mam heb ik de 25e mijn koffertje ingepakt en 's avonds heb ik met mijn steun en toeverlaat Lydie, Jingle naar de fokker gebracht, omdat hij daar ging logeren. Ik had al een voorgevoel dat ik nog even flink moest eten, omdat het nog best wel eens een hele tijd zou kunnen duren voordat ik daadwerkelijk de OK binnengerold zou worden. Dus zo gezegd, zo gedaan, zaten Lydie en ik op 25 maart om 22.30 nog bij de Mc Donalds om nog even een goede (vette) bodem te leggen. Achteraf een super goede keuze!

Op 26 maart kwam mam om 10.00 uur, om nog even de laatste dingetjes op te ruimen, schoon te maken en voor een kop thee. De planner die ik ben, vond het nodig om al om 10.30 te vertrekken, want stel je toch eens voor dat ik niet op tijd zou zijn. Je raadt het al, we waren natuurlijk veel te vroeg aangezien de Maartenskliniek maar een half uurtje rijden is. Maar goed, we waren wel op tijd ;).

We moesten even wachten tot de opname verpleegkundige kwam om met ons het opname gesprek te voeren. Ook daar kwam weer een heerlijke situatie tevoorschijn.

" Mevrouw Ebben, kunt u even op de weegschaal gaan staan, dan weten we uw gewicht exact voor de anesthesie......" Ja joh prima. Toch grappig dat zelfs in een ziekenhuis dit soort hilarische momenten nog ontstaan. Ze meldde me dat ik rond 15.30 uur de OK in mocht. N*ndeju!!!, die zag ik even niet aankomen. Ik begon inmiddels echt behoorlijke honger te krijgen, dus zag even niet hoe ik dat vol zou houden. Ik kreeg een bed en ben maar een serie gaan kijken. Het was op dat namelijk pas 12.00 uur. Uiteindelijk kwamen ze me al om 14.30 uur halen. Toch nog een uurtje winst gemaakt. Natuurlijk moest ik eerst nog allerlei infusen en mijn blokverdoving werd aangeprikt.

We reden om 15.15 de OK binnen. Het welbekende rondje van de chirurg volgde. Het korte verhaaltje waarin verteld werd wat ze gingen doen, welke mensen zich in de OK bevonden, wie ik was en ik moest zeggen welke kant ze gingen opereren, als back-up natuurlijk. En daar volgde de woorden : "We gaan beginnen Sofie, slaap lekker." En weg was ik, onder narcose. Maar zo snel als ik weg was, met zo'n klap werd ik ook wakker, op het verkeerde moment. Mijn lichaam was even helemaal de weg kwijt en raakte in een soort shock. Minuten van een schuddend lichaam en bezorgde blikken van de artsen volgde. Ik kreeg wat extra medicatie toegediend zodat het schudden zou stoppen. Dat lukte na ongeveer 45 minuten. Waar je normaal een half uur tot uur op de uitslaapkamer ligt, lag ik er 3,5 uur. Dit omdat het niet zo goed met me ging.

Uiteindelijk werd ik om 19.45 opgehaald om naar mijn kamer gebracht te worden. Daar werd ik aangesloten op een aantal monitoren, en werd mij een maaltijd gebracht. Op het moment dat het dienblad met mijn heerlijke (not) avondmaal werd gebracht kreeg ik het moeilijk. Ik besefte dat ik op dat moment nog maar een goed werkende arm had, die nu de volledige verantwoordelijkheid van mijn hele lichaam moest dragen. Dit vloog me naar mijn keel en traande volgde. Mama was op dat moment bij me om me op te vangen. Ik had een pijnpomp die aangesloten zat op mijn nek, een infuus in mijn linkerarm, een katheter tussen mijn benen en ik mocht mijn bed niet uit. Ronduit k*t gewoon. Lange dagen volgde. Dagen van immense pijn en intense verveling. Verder voelde ik me eigenlijk best goed. Ik kreeg twee leuke kamergenoten en had een top serie om te kijken.

Helaas ging het op vrijdagochtend even goed mis.

Ik had net mijn ontbijt en ochtend cocktailtje aan medicatie in mijn lijf zitten, toen ik terwijl dat ik gewoon in bed lag, voelde dat ik flauw ging vallen. Ik voelde de kleur uit mijn lijf wegtrekken en inderdaad, ik viel flauw. Mijn buurvrouw alarmeerde de verpleging, die vervolgens kwamen aangesneld en mijn voeteneind overeind zette, zodat het bloed naar mijn hoofd zou stijgen. Dit werkte en even later kwam ik weer bij, om vervolgens tot 4x toe weer weg te zakken. Ik had het benauwd en werd heel kortademig. Ik voelde mijn hartslag bonzen door mijn lijf. Controles werden uitgevoerd, en ik bleek een ontzettend lage bloeddruk te hebben. Veel te laag zelfs. De arts werd erbij gehaald en hij besloot een hartfilmpje te gaan maken. Hier was wat storing op te zien. Ook met het luisteren van de longen klonk het alsof er geen zuurstof door mijn lijf stroomde. De Cardioloog en Internist werden erbij gehaald. Zij besloten longfoto's en eventueel een CT-scan te laten maken. Intussen was mijn steun en toeverlaat , mama, ook weer gearriveerd. Zij maakte zich natuurlijk ook hartstikke zorgen. Ikzelf trouwens ook. Ik voelde me zo slap en beroerd en ademhalen koste me ontzettend veel moeite.

Er moest bloed geprikt worden. Dit kregen ze op geen enkele manier voor elkaar. 15x werd uiteindelijk geprikt. In mijn arm, in mijn voeten, nergens mocht het lukken. 4 verschillende mensen waren nodig om uiteindelijk tussen mijn pink 2 buisjes af te kunnen tappen. Meer kregen ze er niet uit.

Om 15.30 uur werden eerst foto's gemaakt. Hierop konden ze helaas niks uitsluiten, dus een CT-scan volgde. Daarop was te zien dat mijn longvelden waren ingeklapt. Medicatie en extra zuurstof werden toegediend. De arts besloot op dat moment dat ik voorlopig dus echt niet naar huis ging. Na dit akkefietje, de hoeveelheid pijn en het feit dat ik nog geen enkele transfer zelf kon maken werd besloten dat ik nog zeker 5 dagen moest blijven. Inmiddels voelde ik me ietwat beter. Ik mocht weer eten en kwam tot rust. Ik werd uiteraard goed in de gaten gehouden, want dit mocht absoluut niet nogmaals gebeuren. En dat gebeurde dus ook gelukkig niet. Pffiewww.

Uiteindelijk, na 8 volle, lange dagen, korte nachten en met een tas vol medicatie mocht ik eindelijk naar huis. Ik vond het spannend, maar was er ook aan toe. Mijn eigen bed en mijn eigen fijne huisje om bij te komen van dit alles. Wel onder toeziend oog van mijn moeder en de thuiszorg, die zowel in de ochtend als in de avond zorgen dat ik veilig op sta en veilig weer naar bed ga.

Nu ben ik thuis en besef me 1 ding. " Never a dull moment met Sofie Ebben."

Maar de vraag is natuurlijk, hebben ze me gefikst???

Ik kan in ieder geval mijn arm weer in de lucht gooien, op gepast tempo uiteraard. Tot 8 april weten we nog niet zeker of het gelukt is. Dan hoor ik namelijk of de bacterie weg is, of er nog zit en wat ze eraan gaan doen. Nog eventjes duimen dus.

En hoe waren jullie weken ?