Wat was jij bijzonder. Op alle mogelijke vlakken. Je was de hoop die ik verloor, de wanhoop waar ik me in bevond, en tegelijkertijd ook het allermooiste wat me overkwam.
Vaak heb je me tot waanzin gedreven. Wat daagde jij mij uit. Je hebt me vooral heel erg veel geleerd. Over mezelf, maar ook over anderen. Vaak vond ik je een enorme rotzak, en wat heb ik je vervloekt, maar na alle regen waar je me onder plaatste, gaf je me ook de allermooiste geschenken.
In het afgelopen jaar was ik een soort van tennisbal. Het ene moment werd ik een soort oorlogsgebied in geslagen en het volgende moment in een gespreid bed. Het leerde me dat een vreselijke situatie van het ene moment, het volgende moment kan veranderen in een stralende zon.
Hoe ik op 2 januari met een hoop frustratie en wanhoop Klimmendaal binnenrolde, zo lekker danste ik gisteren het jaar uit. Met gewoon 2 werkende benen. Hoe bizar is dat? Het was het jaar waarin ik op wilde geven, omdat ik simpelweg niet meer wist hoe het dan wel moest. Maar in the end was jij het jaar waarin ik kwam, zag en overwon!
Met minuscule "stapjes" werd ik steeds en steeds meer de oude vrolijke Sofie. De Sofie die nog meer zin heeft in het leven. En zelfs lopend! Wat een bizarre strijd heb ik moeten leveren. Daar denk ik op dagen zoals vandaag pas aan terug, en dan kan ik wel huilen van geluk, dus dat doe ik dan lekker ook! Hoe we vorige jaar op nieuwjaarsnacht mijn kleren van het ongeluk verbrandde, nog zittend in een rolstoel, zo makkelijk rende ik gisteren even de trap op en af om meer champagne en oliebollen te halen. Een droom, waar ik keihard voor gewerkt heb, maar die daardoor gelukkig wel uitkwam. Jij hebt me geleerd om nooit maar dan ook nooit op te geven, en dat als je iets heel graag wilt, je werkelijk alles kunt, altijd.
Jij was het jaar waarin ik veel mensen verloor, maar ook het jaar waarin ik er achter kwam hoe "rijk" ik ben met alle fantastische mensen om me heen die mij liefhebben. Daar kwam natuurlijk ook het vinden van mijn grote liefde bij. Het absolute hoogtepunt van het jaar. Ik voelde mezelf alles behalve aantrekkelijk in mijn rolstoel, maar kennelijk was ik in die stoel zo mezelf dat er iemand (George) mij wel aantrekkelijk en leuk vond. En dat zegt veel. Heel erg veel. Hij is het, mijn persoon. Dus daarvoor wil ik je bedanken, dat je me ondanks alle testen ook iets prachtigs gaf.
Lieve 2019, bedankt voor alles. Voor de woede, het verdriet, de blijdschap en het geluk. Tot nooit meer ziens!
Comentarios