Jongens, oh jongens, wat heb ik lang op me laten wachten. Met het schrijven van een blog bedoel ik dan. Ik was even het spoor bijster, wist niet wat jullie en of jullie überhaupt nog graag wat lezen, want ik loop toch...
Die gedachte bleek een behoorlijke vergissing. Want met lopen alleen stopt de FNS of de gevolgen van de klap op mijn hoofd niet. Helaas dacht ik wel op die manier. Als ik eenmaal uit die rolstoel ben, grijp ik mijn oude leventje weer vast en ga ik door waar ik gebleven ben. Lekker simpel weer Soof, want natuurlijk is dat niet zo. En al helemaal niet met de cognitieve klachten die ik nog steeds, meer dan een jaar later ervaar. Mijn concentratie, slecht zicht op rechts, oorsuizen en het hakkelen wanneer ik als ik moe ben niet uit mijn woorden lijk te komen. Het met een been weer de maatschappij in willen stappen, terwijl de rest van mijn lijf daar tegen lijkt te vechten.
Nu wil ik geen verhaal uit zelfmedelijden ophangen uiteraard, maar het leek me mooi te delen, dat alles niet zo vanzelfsprekend is als we, of ik dachten. Wanneer je in een situatie belandt zoals bijvoorbeeld mij dat is overkomen, verandert in een split second niet alleen je leven op dat moment, maar ook je toekomst. Om kleine voorbeelden te noemen:
- Doordat ik niet veel prikkels kan hebben moet ik heel veel keuzes maken. Of een actieve dag en vervolgens twee dagen moeten bijkomen, of halve dagen draaien en slapen tussendoor. Nou klinkt dat natuurlijk helemaal niet moeilijk om dat ritme in je leven te passen, maar als ik voor mezelf spreek heb ik me daar behoorlijk in vergist. Ik ben niet meer die bij die van hot naar her vliegt en weer terug. Ik doe boodschappen en stofzuig het huis en daarna ben ik kapot, maar dan echt kapot.
- Een gesprek proberen te voeren terwijl er of op de achtergrond een radio zacht muziek afspeelt, of wanneer er nog meer mensen in een gesprek zitten kan ik echt totaal niet meer meekomen. Ik kan dus niet meer schakelen en focussen op mezelf of op diegene waar ik op dat moment probeer te converseren.
- De onzekerheid naar mijn paarden neemt toe. De pijn in het lage ruggebied, de plek van de klap en mijn bekken die verschoven zijn door de trap maken dat ik twijfels krijg. Twijfels naar of die passie nog wel ruimte in mijn huidige situatie heeft of krijgt. Ik ben realistisch. En als ik vanuit dat realisme nu beoordeel of ik ooit nog terug op een paard klim zoals ik dat voorheen deed is het antwoord, nee. Niet omdat ik niet wil, maar omdat ik mijn lichaam moet respecteren. En daar hoort soms ook teleurstelling vanuit datzelfde realisme bij. Ik zeg niet dat ik nu accuut stop, maar wel dat ik nadenk over hoe dit verder moet. Gelukkig hoef ik nu geen keuzes te maken of beslissingen te nemen, maar de gedachten komen af en toe eens voorbij. Als ik dan vervolgens in de wei loop en naar mijn prachtige merrie en haar stoere hengstveulen kijk, denk ik ook weer, nee. Maar dan de nee als in, natuurlijk ga ik deze twee niet weg doen. Kijk nou wat een rijkdom.
- Het werk wat ik voorheen deed, staat inmiddels mijlenver van mijn gezondheid. Want om weer reëel te zijn, dat moet ik niet meer willen. De lichten, het geluid, de vele mensen, de lange dagen. Nu, op dit moment is dat een grote NO GO. Wederom niet uit onwil, maar vanuit onmacht. En natuurlijk zijn er nog 3 miljoen andere dingen die ik kan gaan doen, maar dat is niet waarvoor ik destijds die studie ben gaan volgen. Ik vond het zo leuk. Het werken met mensen, het maken van lange dagen met super leuke collega's en het geluk wat je van het gezicht van de opdrachtgever af kon lezen na een geslaagd event. Man, dat doet wat met een mens.
De afgelopen 2 maanden zijn voorbij gevlogen met daarin ook zeer veel progressie en leuke zaken. Op 2 september 2019 om 11.30 uur, was het precies een jaar geleden dat ik een rolstoel in geslingerd werd. Ik zag onwijs tegen deze dag op en vroeg mezelf af wat ik graag wilde. Daarin kwam 1 wens naar voren. Een grote wens. De wens om de vrouw die mijn zorgen van mij weg nam en overnam te bedanken en te verassen. Zij was diegene die mij op mijn gemak stelde toen ik de ambulance in getild werd, me realistisch vertelde dat het wel eens hele foute boel kon zijn en dat ik me moest proberen te voorbereiden op alles wat me vervolgens in de trauma kamer ging overkomen.
Dus dat deed ik. Samen met een andere lieve vriendin verzonnen we een lokkertje om haar daar naar toe te krijgen. Ik plukte die middag samen met haar een prachtige bos bloemen en schreef een kaart met daarin alles wat in me opkwam over wat zij die dag voor mij betekent heeft en nog steeds betekent. Want mede dankzij haar, zie ik die dag niet als een grote nachtmerrie, maar kan ik er rustig aan terug denken zonder in paniek te raken. Zij was de veilige haven op dat moment. De verassing pakte precies uit zoals verwacht. Het was super mooi, fijn en af en toe ook emotioneel. Ze vertelde me dingen vanuit haar visie en dat ik totaal niet in de gaten had hoe slecht het met me ging op dat moment. Dus nogmaals Arianne en jou lieve collega: Shout out naar jullie!
Verder heb ik een paar hele vette mededelingen want,.... Ik rijd EINDELIJK weer auto. Hallelujah!! Aangezien het CBR zo achterlijk lang op zich liet wachten waren mijn moeder en vooral ik het helemaal zat dat ik nog steeds niet wist wanneer ze mijn situatie zouden gaan beoordelen en of ik dus auto mag rijden ja of nee. Mam kwam met het mega plan mijn oude rijschool te bellen en gewoon eens een les te nemen. Sneller dan dat zou het anders toch niet gaan. Dus dat deed ik. Ik belde Arthur van Ecar Cuijk en we plande een les. Zo grappig, het voelde weer even als toen ik 17 was en begon met rijlessen. 1 week later stapte ik bij hem in. En je raadt het misschien al, ik reed gewoon weg! Zonder blikken of blozen. Hup. Weg. Omdat ik mijn benen niet voel, vond ik het wel spannend, want stel je voor dat ik die auto, of erger nog iemand in de prak rijdt... Lijkt me niet handig. We testen de nodige vaardigheden en ik kreeg groen licht! We hebben wel besloten voor een automaat te gaan omdat mijn linkerbeen toch echt zo zwak en zo snel moe is, dat schakelen niet altijd veilig is.
Daarnaast ga ik gewoon op vakantie!! Oké, wel een hele korte, maar dikke vette boeiend. Na al die jaren van schouderoperaties, stuit breuken en een onderstel wat niet wilde werken, gaan George en ik in november een paar dagen naar Copenhagen. En jongens ik kan jullie bijna niet vertellen hoe ongelofelijk veel zin ik daar in heb. Gewoon lopend op vakantie! Het is bijna zo erg dat ik mijn koffertje het liefst al in zou pakken, maar dat slaat natuurlijk weer helemaal nergens op, dus Sofie kalm.
Ook ben ik weer van start gegaan in Klimmendaal. Daar gaan we proberen mijn looppatroon beter te krijgen, mijn lichaam sterker te krijgen en om te leren gaan met de blijvende klachten. En hoe gek was het dan weer om daar te zijn. Op de plek waar ik al die maanden heb gewoond en nog helemaal niks kon. Waar het racen van de berg de leukste activiteit van de dag was, waar het eten elke dag hetzelfde smaakte en hoe we elke week uitkeken naar vrijdagmiddag als we weer even twee dagen naar huis mochten. Zo gek. En toch voel ik me er fijn. Fijn bij de mensen die me door al die maanden heen hebben getrokken. Fijn bij de vrienden die ik daar gemaakt heb. En fijn, omdat ik weet dat ik er nog sterker en beter uit ga komen!
Voor nu wens ik jullie allemaal een heel fijn weekend, op welke manier dan ook! En als jullie nog suggesties hebben of iets wat je graag terug zou lezen op mijn blog, gooi het in een reactie!
Wat een toeval (voor zover dat bestaat) Arianne die dag dienst had. In betere handen kun je, denk ik, op dat moment niet geweest zijn. Fijn om weer iets van je te mogen lezen en natuurlijk verwacht men wel een uitgebreid vakantieverslag! Hou je taai guppie! x
Het gaat best goed meid! En fijn dat mijn buurvrouw jouw door moeilijke momenten heeft heen geholpen. Onwijs goed dat je haar in de bloemen zet. Jouw nieuwe dagelijkse werkelijkheid wordt langzamerhand DE werkelijkheid. En je doet dat goed! Focus op wat je wel kunt en niet op wat niet meer kan. Autorijden verbreed je horizon. Als je eenmaal automaat rijdt, wil je nooit meer anders is mijn ervaring. Je lieve, stoere paarden zijn toch een onderdeel van jou, laat dat niet los. Revalideren is soms een moeizaam, pijnlijk en verdrietig proces. Maar het levert je ook veel op! Tot slot, wonderful Copenhagen is waiting for you to come. Enjoy!