In mijn vorige blog had ik al omschreven dat ik even vakantie moest vieren, op aanraden van mijn revalidatiearts, en dat betekende voor mij gevoelsmatig ook even stoppen met schrijven. Ik wilde mezelf de kans geven om uit het gehospitaliseerde leventje te komen, om te kijken wat dat met me zou doen, en om zelf verder te knokken op mijn eigen manier.
Ik ben veel leuke dingen gaan doen. Dingen om te ontspannen. Dingen die ik gemist heb en in wilde halen. Helaas heeft alles wat ik in het afgelopen jaar heb gedaan of doe, altijd twee kanten. Een superfijne kant, waarin ik geniet van al het moois dat weer op mijn pad komt, maar ook het verdriet om dingen die ik nog niet kan, verwerken van alles wat er gebeurd is, en mezelf bij elkaar proberen te pakken om weer door te gaan. Maar waar ga ik dan precies mee door? Ik werk nog niet, dit omdat ik dat simpelweg nog niet redt. Alle prikkels, mijn concentratieprobleem en het feit dat ik fysiek echt nog niet in staat ben om weer in alle hectiek te duiken. Sporten gaat nog niet, dus wandel ik veel met de hond. Ook omdat ik van mening ben dat hoe meer ik loop, hoe beter dat voor me zal zijn. Want iedereen weet: oefening baart kunst!
De laatste week overheerst me een gevoel van falen. Falen omdat ik niet net als iedereen gewoon werk, en gewoon leef. Me gevoelsmatig niet “nuttig” maak. Ik heb een hulp in het huishouden, omdat dit simpelweg te veel is voor mij. Mijn paard zie ik weinig omdat ik niet kan en mag autorijden, waardoor ik dus afhankelijk ben van anderen. In mijn achterhoofd weet ik dat over een halve maand het hele revalidatieproces weer verder gaat en ik weer drie keer in de week onder de pannen ben, maar de duivel op mijn schouder die CONTINUE zegt, je bent jong, je hoort mee te draaien in de maatschappij en niet thuis te zitten is werkelijk moordend. Ik voel me schuldig als ik iets leuks doe. Want wel leuke dingen doen, maar niet “werken”. Door mijn aandoening en mijn fysieke toestand, heb ik een of, of leven gekregen. Waar voorheen alles en, en was, moet ik nu continue keuzes maken. Ga ik een dag of een avondje uit, dan moet ik daar twee dagen van herstellen of bijkomen, net hoe je het noemen wilt. En dat is zo, daar kan ik niks aan veranderen maar ik vind het best wel lastig.
Nu zijn er natuurlijk ook echt hele leuke en prachtige dingen gebeurd in de afgelopen tijd, die ik jullie zeker niet wil onthouden.
Zoals velen van jullie weten loop ik inmiddels weer! Dit is inmiddels al ruim anderhalve maand, maar het blijft voor mij heel erg wennen. Ik was stiekem zo gewend aan het leven in een rolstoel, dat dit weer een hele omschakeling is. Een hele fijne omschakeling! Er gaat werkelijk weer een hele wereld voor me open. Ik ben bijvoorbeeld weer het strand op gelopen. Man wat was dat een beleving. Het was een wens die ik het afgelopen jaar denk ik wel 100x uitgesproken heb. Met mijn voetjes in het zand en mijn haren in de wind, genieten van al het moois wat de natuur brengt. Daar komt wel direct het gestuntel van het niet voelen om de hoek kijken. Iedereen weet dat zand bloody hot is als het buiten 40 graden is. Waar je iedereen met samengeknepen ogen en bijtend op hun tanden zo’n strand over ziet rennen, kan ik het bij wijze van spreken uren volhouden, omdat ik dat niet voel. Dat is uiteraard hartstikke gevaarlijk omdat ik mijn voeten dusdanig verbrand. Best wel bad ass als je al die stoere mannen ziet rennen en ik daar gewoon een beetje sta te chillen. Gelukkig zijn voor dat soort situaties waterschoenen in het leven geroepen. Niet geheel sexy, maar wel super functioneel, en dus gaan we daarvoor!
Naast lopen heb ik ook alweer gefietst! Tijdens de vierdaagse, samen met een van mijn beste vriendinnetjes bedacht ik, dit gaan we gewoon doen. Thuis oefenen en als ik val, val ik zacht in het gras. Het was een van de meest emotionele momenten van de afgelopen maanden. Daar stonden we dan, na een rondje fietsen, samen ontzettend hard te huilen, als twee kleine meisjes, onze armen verstrengeld en maar huilen. Vervolgens vond ik dat ik dus ook best wel naar het centrum kon fietsen. Samen met Laura, ik aan de kant van de berm, met een versierde fiets, gingen we ervoor. En het lukte! Met een glimlach van oor tot oor, bereikte ik, totaal uitgeput het centrum. Tranen van geluk in mijn ogen, en dat duurde nog wel even voort.
Naast dat fietsen was het ook weer tijd voor mijn eerste festival. En dan niet zomaar eentje, nee gewoon een weekender, want waarom zou je het rustig aan doen als je Sofie Ebben heet? Het werd Solar festival aan de Maasplassen in Roermond. Al weken keek ik er naar uit. Lekker dansen, met allemaal mensen die ik liefheb. Het was een grote beleving! Wel is mijn uithoudingsvermogen niet meer wat het is geweest. Zo moest ik geregeld uitrusten, en kwamen we een dag eerder terug dan gepland, simpelweg omdat ik op was. Maar dat is natuurlijk allemaal helemaal niet belangrijk! Ik heb het gedaan, en het was fantastisch! En daar geniet ik nog steeds van na.
Wat ik ook NOOIT had gedacht, was dat verliefd worden in een rolstoel, terwijl je niet helemaal jezelf bent tot de mogelijkheden behoort. En toch overkwam het me. En niet alleen mij, maar natuurlijk ook de jongen die verliefd op mij werd, terwijl ik in dat ijzeren hok zat. Best wel spannend en eng tegelijk. We begonnen samen aan iets waarvan we eigenlijk helemaal niet wisten wat dit inhoudt. Alles rondom mij was op dat moment onzeker. Wel was de kans er natuurlijk dat ik weer ging lopen en dat opende toch wel een bepaalde deur. Een hele grote deur om precies te zijn. De deur van de liefde. Ik ben altijd zeer kritisch geweest over tinder. Dit omdat ik het een grote oppik plaats vond, waar mensen met maar een doel op afkwamen. Een vleeskeuring, met voorbedachte raden. Ik had de app, maar was er inmiddels goed klaar mee. Altijd lust, altijd slechte openingszinnen, bah. Ik had de app nog, maar deed er eigenlijk niks meer mee. Tot ik op een avond op de bank zat, een slechte serie aan, en me bedacht dat ik maar weer eens een keer op tinder ging kijken. Daar matchte ik met George. Ik vond het een hele knappe jongen en hij leek ver out of my league. Maar goed, een match alleen is niet voldoende. Ik klikte de app weg en ging door, niet wetende dat ik een paar dagen later een berichtje zou ontvangen van deze jongen. Ik was met stomheid geslagen toen ik zijn bericht las. Zo geïnteresseerd, zo oprecht en vooral heel eerlijk. We raakten aan de praat. Goede gesprekken volgde, en na een week wisselde we telefoonnummers uit.
Over alles wat volgde schrijf ik een aparte blog, dus mocht je geïnteresseerd zijn in dit ongelofelijk bijzondere verhaal? Houdt je mail in de gaten!