"Dat wordt dan 1 mental breakdown en 5 tissues."
Bovenstaande is natuurlijk een grapje, maar het omschrijft perfect hoe de afgelopen dagen in Antwerpen waren. Samen met mijn moeder besloten we de carnaval te ontvluchten dit jaar. Even er lekker uit, en vooral proberen te ontsnappen aan de huidige situatie. Dat gaat natuurlijk niet, want mijn knappe stalen ros moest uiteraard ook weer per se mee. Dus daar gingen we, afgelopen vrijdag, bepakt en bezakt richting het prachtige Belgique! Het leverde ons een heerlijk, maar toch ook bijzondere "vakantie" op. Ook hier hebben we weer voor veel bijzondere uitdagingen gestaan (gezeten), die ik jullie uiteraard niet wilde onthouden.
Laat ik allereerst beginnen, met het feit dat Hotel Julien echt een fantastische plek is om te verblijven. Een prachtig oud klooster, totaal gerenoveerd naar een heerlijke plek om bij te komen. In het hele hotel hangt een serene rust, wat je direct overneemt als je binnenstapt. De ruime kamers bieden een fijne plek om bij te komen. En dan heb ik nog niet eens gesproken over de badkamers, met hun stortdouche en losstaande bad, waar jawel een Hennie ook in kan! HIEPHOI! Je begrijpt dus dat ik in de 5 dagen dat we daar waren, elke dag 2 keer in bad heb gezeten. Geen huid meer over, maar het was heerlijk!
Het hotel ligt midden in het centrum, dus je zit overal in de buurt. Voor de deur bevindt zich een tramhalte, vanwaar je overal naar toe kunt.
Tramhalte...
Een tramhalte betekent natuurlijk ook een rails, waar ik mezelf wel 10000x in klem heb gereden. Amai, wat is dat een benarde situatie zeg. Vooral voor mijn moeder was dit top. Elke keer dat ik mezelf vast reed, leidde dat tot een hoop gescheld vanuit mijn kant, en zij die mij dan weer mocht bevrijden. Een naderende tram die weer moest wachten, omdat er overstekend wild aan het hannesen was midden op de weg, waar we met enige stress probeerde uit te komen, en elke keer euforisch waren als dat dan weer gelukt was.
Antwerpen is werkelijk een prachtige stad. Met hun heerlijke kinderkopjes waar een rolstoel zo hard overheen stuitert, dat ik bang was dat mijn voorvork af zou breken, of zelf uit mijn stoel gejonast zou worden. Scheve straten of stoepen waar je U tegen zegt, waar zowel mam als ik flinke spierballen aan over hebben gehouden, waardoor we uiteraard MOESTEN winkelen.
En ook dat was een feestje zeg! Vanaf het begin dat ik in mijn rolstoel zit, hebben we met zijn allen afgesproken, dat wanneer ik weer loop, we hele dure "Ik kan weer lopen" schoenen ga kopen. Welke dat moeten worden heb ik al een hele tijd in mijn hoofd. Namelijk, prachtige Jimmy Choo's. En laat Antwerpen nou net een Jimmy Choo winkel hebben... Je raad het al, we moesten daar natuurlijk eens een kijkje gaan nemen. Op zondag 3 Maart was het koopzondag en dus een uitgelezen kans om daar eens naar toe te rollen. Het was rotweer, dus klaar voor de strijd, had ik mezelf in mijn regencape gehesen.
We gingen naar die TE dure winkelstraat waar de desbetreffende winkel zich bevond, en besloten eerst een andere winkel in te gaan. Na ongeveer 5 minuten in de winkel, keek ik naar mijn handen en zag dat deze helemaal vies waren. Ik dacht modder, logisch namelijk met zo'n rotweer. Niet veel later besloop mij een luchtje, waarvan bij mij alle alarmbellen gingen rinkelen. Dit is geen modder, dit is KAK! Doordat we midden in een winkel stonden, deed ik zo kalm mogelijk. Ik onderzocht rustig mijn wielen, en de rest van mijn kleren. En jawel, onder aan mijn wielen, zat een vieze dikke plakkaat hondenstront. G*dver... Ik seinde mijn moeder dat ze moest komen. Ik fluisterde haar in dat ze naar mijn wielen en jas moest kijken. Ze zag het direct, en duwde me rustig naar buiten. Terwijl ik achterom keek of we geen sporen nalieten, gingen we op gepast tempo de zaak uit. De verkoopster keek ons nog na, want die snapte er uiteraard geen hout van. Buiten keken we alles na. Ik zat van onder tot boven helemaal onder de hondenpoep. Op dat moment nam maar een emotie me over en dat was verdriet. Echt intens verdriet. Ik voelde me zo ontzettend vies en gekleineerd. We maakte met tissues mijn wielen schoon en probeerde te redden wat er nog te redden viel. We gingen rechtstreeks terug naar het hotel, waar ik een uur in bad heb liggen weken. 1-0 voor Antwerpen....
Later op de dag zijn we nog terug het centrum in gerold en daar heb ik een mooie troost jurk gekocht. We aten in een leuke tapasbar en dronken cocktails onder het genot van een spelletje. Rozig van de Mojito's, vielen we 's avonds heerlijk in slaap.
Een ander hoogtepunt was de lunch bij restaurant The Jane. Dit restaurant van Sergio Herman en Nick Bril, stond al lang op ons verlanglijstje en het was ons gelukt om een reservering te plaatsen. Lees, normaliter sta je 3 maanden op een wachtlijst. We lieten ons door een taxi brengen, en kwamen aan in de werkelijke prachtige ambiance, waar het ook voor een rolstoeler echt goed geregeld is. Via de goederen lift, kwamen we bij de ingang, en vervolgens in de oude kerk waar dit restaurant in gevestigd is. Het was een 11 gangen lunch, bestaande uit voornamelijk vis gerechten. Alles was bijzonder. Het pand zelf, het personeel wat er werkzaam is, het eten, maar vooral de totale beleving is datgeen wat maakt dat je hier eens geweest moet zijn!
Verder bezochten we verschillende musea, namelijk het Rubenshuis en het Diva museum. Het eerste over de geschiedenis van schilder Rubens, en het tweede over diamanten. Beide prachtig, en zeg nou zelf: "Diamonds are a girl's best friend."
En dat laatste klopt. Voordat we naar Antwerpen gingen, zei ik mama dat ik een mooie ring voor mezelf wilde kopen. Een ring die symbool staat voor alles wat we de afgelopen 7! maanden hebben meegemaakt en nog meemaken, en waar ik kracht uit kan putten. Woensdag was onze "winkel"dag hadden we besloten. Maar op woensdag, waren we eigenlijk moe en wilde alleen naar een juwelier toe gaan, om te kijken voor een mooie ring. We kwamen terecht bij Wouters & Hendrix, volgens mama een geschikte kandidaat voor mijn wens. We keken eerst wat rond en zagen verschillende mooie ringen. Met de verkoopster zochten we een en ander uit van de verguld gouden collectie en ik ging passen. Daar zat op zich wel wat moois tussen. Toch besloot ik ook nog even bij het "echte" werk te kijken. En daar was ze, mijn ring. Een prachtig exemplaar. Goud, diamantjes en een Robijn. Een robijn is de steen van de Ram, mijn sterrenbeeld. Daarnaast staat een Robijn voor moed, strijdlust en wellust. Dit alles past natuurlijk perfect bij mij... haha. Sindsdien schittert deze prachtige dame om mijn vinger.
Al met al waren het fijne dagen! De hoge drempels, de tramrails, de kinderkopjes, alle putdeksels waardoor ik bijna uit mijn stoel gelanceerd ben en het te ranzige ontbijt op dag 5 waren het helemaal waard. We hebben genoten en hebben weer nieuwe energie om te vechten voor mijn benen!
Ik zal een aantal van de hoogtepunten voor jullie noteren, mocht je zelf eens naar Antwerpen gaan!
- https://www.hotel-julien.com
- https://www.thejaneantwerp.com
- http://www.divaantwerp.be/nl
- https://www.rubenshuis.be/nl
- https://kinepolis.be/nl/bioscopen/kinepolis-antwerpen
- https://www.wouters-hendrix.com