De titel zegt het natuurlijk al, waar het in mijn vorige post zo ontzettend goed ging, zoveel tegenslagen krijg ik momenteel weer te verduren. Ik kan de hele situatie niet anders omschrijven als zuur.
Vanaf mijn ongeluk ervoer ik verschillende cognitieve klachten, waar ik door de dag heen steeds een beetje meer last van kreeg. Snel vermoeid, een piep in mijn rechteroor, last van mijn ogen, maar vooral de concentratie. Ik wist niet dat we, in ons leven ons zo veel en zo vaak moeten focussen op verschillende zaken. Dat iets als het lezen van een boek, wat normaliter voor vele ontspannend is, eigenlijk hartstikke veel concentratie vergt. Ik merkte het vooral als ik me veel moest inspannen, bijvoorbeeld in Klimmendaal, of wanneer ik een gesprek aan het voeren was / ben. Ik werd en word nog steeds zo snel moe van het focussen op de zaken om me heen. Ik gaf de verschillende keren aan bij zowel mijn therapeuten als artsen en samen besloten we voor een nieuwe hersenscan te gaan.
Die scan kreeg ik op 25 november. Voor mij niet echt spannend, want in de afgelopen jaren heb ik al zo vaak in een MRI scan gelegen. Op 2 december volgde de afspraak waarin ik de uitslag van die scan kreeg en daarvoor was ik dan wel weer heel gespannen. Stiekem hing daar toch wat meer van af. Uit deze scan werd wel veel duidelijk over mijn toekomst. Ik ging dan ook zeer gespannen het Radboud binnen. Na ongeveer 15 minuten gewacht te hebben, werd ik geroepen door de receptioniste en ze vertelde me dat ik een verdieping hoger mocht gaan, en dat daar mijn arts zich zou bevinden. In de lift gingen we naar boven en tot mijn grote verbazing kwam ik op de Parkinson afdeling terecht. Op dat moment schoot er korte, maar pure paniek door mijn hoofd. Parkinson?! Eigenlijk toch grappig dat je door een naam van een afdeling totaal in de paniek kunt schieten omdat je gelijk aan het ergste denkt. Het bleek niks anders te zijn dan dat mijn arts haar kantoor gewoon op die afdeling gevestigd zit. Gelukkig! Dat was dan wel weer een kleine opluchting. Ik ging haar kantoor binnen en daar wachtte de uitslag.
Allereerst was mijn neuroloog zo blij om me lopend te zien. Ze raakte zichtbaar ontroerd, aangezien ook zij niet meer verwacht had dat ik ooit nog zou lopen. Samen bekeken we de MRI beelden en bespraken we de bevindingen. Het komt er op neer dat er schade zit. Lichtte schade aan de Frontaalkwab. Maar lichtte schade in het hoofd, spreekt vaak wel van grote gevolgen. Net zoals dus bij mij. De klachten die ik ervaar komen voort uit de immense klap die ik op mijn hoofd heb gehad toen ik voorover op het beton viel. De conclusie van dit verhaal is, dat ik met mijn klachten moet leren leven. Andere invulling aan mijn dagelijkse activiteiten moet geven, en vooral alles op geleidde van wat mijn hoofd aangeeft. Moe betekent rusten. Overprikkeld raken houdt in dat ik uit die situatie moet gaan. Aan de ogen en het oorsuizen kunnen ze verder helaas niks doen, dan wat ik al doe. Een bril met blauwfilter tegen al het felle licht helpt daar wel enorm bij. Daarnaast krijg ik medicatie voor in de nacht. Deze medicatie zorgt ervoor dat mijn hersenen in slaap de rust krijgen die ze nodig hebben. Ze gaan daardoor een soort van op non-actief. Dit zodat ik het overdag allemaal langer volhoudt en misschien ook wat meer kan ondernemen zonder uitgeput te raken.
Ik zie dit allemaal als een uitdaging en keer het naar iets positiefs, want het biedt me ook de mogelijkheid en de kans om dingen te doen die ik anders wellicht nooit was gaan doen. Het is niet allemaal vervelend of verdrietig, maar een kans en zo zal ik het altijd zien.
Wat ik wel rot vind, is dat mijn reactievermogen behoorlijk vertraagd is, waardoor val risico groter is. Zo ben ik 4 weken geleden buiten heel hard gevallen met mijn arm recht voor me uit. Nu weten vele van jullie dat ik al jaren aan het rommelen ben met mijn rechterschouder, na mijn ski ongeval in 2016. Ik ben daar inmiddels al 4 keer aan geopereerd en helaas maakt O.K. nummer 5 zijn opwachting. Ook hier kreeg ik afgelopen week een MRI scan met contrastvloeistof voor. Afgelopen maandag kreeg ik ook daar de uitslag van. Bad news... De schouder is kapot, het gewrichtskapsel en labrum liggen aan flarden waardoor de schouder niks anders wil als uit de kom raken. Dit omdat het niet meer bij elkaar gehouden wordt. Er moet een flinke operatie aan te pas komen om dit op te lossen. Ongelofelijk jammer en balen.
Ik keek er zo naar uit om vanaf januari met een schone lei te beginnen. Lekker gaan werken, focussen op mijn studie en weer lekker in de vooruit. Nu wordt dat iets later dan januari, maar ook daar is niks mee, gewoon even schakelen en het glas weer halfvol maken. De kans van slagen ligt op 70%. Niet weinig, maar ook niet veel. De operatie zal over twee a drie maanden plaatsvinden in verband met de feestdagen.
Al deze gebeurtenissen hebben me flink aan het denken gezet en doen besluiten om met de paarden te gaan minderen. Twee van de vier krijgen een ander onderkomen, zodat de zorg minder zwaar is en ik me daar minder druk om hoef te maken. Mijn veulen gaat naar een top adres totdat hij een grote jongen is en ik het weer allemaal zelf kan, en om de risico's voor mij klein te houden. Zijn weidemaatje gaat terug naar zijn oude huisje. De andere twee blijven lekker thuis, maar van vier naar twee zal al heel wat schelen.
Al met al, een aantal grote veranderingen, maar het biedt wel de mogelijkheid om me op mezelf, mijn operatie en het wennen aan de nieuwe situatie te focussen.
Ik ben verder ook helemaal niet verdrietig of iets dergelijks, het is gewoon weer even aanpassen en schakelen!
