Nieuw leven, doet leven

Nieuwe week, nieuwe kansen ennnn nieuw leven! Sinds gisteren heeft mijn boerderij een nieuwe bewoner, namelijk een andere viervoeter. Niet zo'n grote zoals ik gewend ben, maar wel een hele gezellige. Ik moet toegeven dat ik het heel spannend vond en ook nog steeds wel vind. Een hond heeft namelijk weer een andere verzorging nodig dan een paard. En dan komt daar weer die onzekere muts naar boven. Kan hij hier aarden? kan ik hem de aandacht en beweging geven die hij nodig heeft?

Ik heb onderhand wel geleerd dat je iets eerst moet proberen en dan pas kunt oordelen. Dat is dan dus ook exact hetgeen wat ik ga doen, samen met Jingle. We gaan de uitdaging gewoon aan en kijken dan weer verder. Vanochtend heb ik met hem de eerste echte wandeling gemaakt en hij doet het super! Hij vindt mijn rolstoel nog wel erg wennen, maar houdt me uitstekend in de gaten. Hij wacht keurig en blijft in de buurt als ik hem dat vraag.

De afgelopen weken waren rustig met therapie, aangezien ik 4 weken pauze heb. In voorloop op mijn operatie en mijn nieuwe traject in Woerden. Tussen ons gezegd, ik verveel me kapot... Het is echt wel even nodig hoor, even bijkomen, zodat ik straks vol nieuwe energie weer aan de bak kan, maar man wat duren 4 weken lang als je nagenoeg niks mag of kan. En zeker het weer van afgelopen week draagt ook niet echt bij aan spannende activiteiten... Het spannendste wat ik heb gedaan was het kijken van The Blacklist op Netflix. Ik kom er wel achter dat er een aantal activiteiten zijn die je vanuit je rolstoel goed kunt en dat zijn voornamelijk eten, drinken en films kijken. Vind ik niet vervelend hoor, maar begint door de dagen heen wel wat eentonig te worden. ;)

Een echte update heb ik momenteel helaas niet voor jullie, simpelweg omdat er heel weinig gebeurd. Wel heb ik heel af en toe het idee dat mijn gevoel iets begint te zakken. De stekende pijn die ik voor mijn ongeluk had aan mijn stuitje, komt heel af en toe een klein beetje tevoorschijn. Op het moment dat dat gebeurd ben ik altijd heel blij, maar ook weer verdrietig als het gevoel daarna weer helemaal weg is. Er is geen vinger op te leggen en daar begin ik me mateloos aan te irriteren. Het gevoel dat je in de steek gelaten wordt, of voor de gek gehouden wordt door je eigen lichaam is een dagelijks gevecht, die ik de ene dag win en de andere dag verlies. Daarnaast begint het na 7 maanden zo ongeveer normaal te worden dat ik in die kar zit. Iedereen weet het nu wel. Ja, Sofie zit in een rolstoel en er verandert weinig. Ik ben altijd iemand geweest die van toegevoegde waarde was of wilde zijn, maar dat ben ik momenteel niet en dat frustreert me enorm. Eerst dat ski ongeluk in 2016 en nu dit weer. Ik ben het zat om die meid te zijn die altijd iets mankeert. Het is gewoon wel de keiharde realiteit, maar als je continu niks nieuws te melden hebt, of niet kunt vertellen dat het daadwerkelijk beter gaat, waar iedereen op hoopt, dan eb je als persoon langzaamaan weg.

Ik merk dus ook dat ik me liever terug trek, zodat ik niemand tot "last" ben. Dat klinkt allemaal heel zielig, maar zo zie ik mezelf helemaal niet hoor. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben gewoon even niet die vrolijke spring in het veld die ik was, en daarom trek ik me liever terug dan te doen alsof, om dan straks weer terug te komen met een big BENG!

Ik focus me momenteel even lekker op mijn paard wat elk moment zou kunnen bevallen , en op het leren kennen van Jingle. Ik zal dus pas ook weer een blog schrijven als ik echt iets zinnigs te melden heb, want ik vind mijn berichten nu niet echt van toegevoegde waarde.

Bedankt voor jullie blijvende steun en interesse, dat waardeer ik enorm!

Heel veel liefs,

Sofie