Ondanks dat we inmiddels al een paar maanden verder zijn, verbaast het me soms nog steeds, dat ik JUIST op het moment dat ik totaal niet mezelf was (of juist wel), en het echt alles behalve lekker ging, de liefde gevonden heb. Iets wat ik echt totaal niet aan zag komen, maar met recht het mooiste is wat me in de afgelopen tijd is overkomen.
Zoals ik in mijn vorige blog omschreef, wisselde George en ik na een aantal weekjes nummers uit. Het voelde direct zo vertrouwd. Best gek eigenlijk als je iemand nog nooit hebt gezien, maar je wel totaal op je gemak lijkt te voelen. Ik voel me namelijk echt niet heel snel op mijn gemak bij mensen, laat staan dat ik direct helemaal mezelf ben. En dat alles vanuit een rolstoel.
Vanaf het moment dat ik in mijn rolstoel terecht kwam dacht ik dat het fenomeen liefde of een relatie kansloos geworden waren. No offense, maar het is gewoon allemaal zo anders. Je bent natuurlijk wel gewoon jezelf, maar als er iets is wat ik in het afgelopen jaar heb geleerd is dat anderen dat niet zo zien.
Iedereen weet dat als je er confident bijloopt, en straalt dat je daar menig hoofd van kunt doen keren. Toen ik nog liep was dat ook wel eens het geval. Maar vanaf het moment dat ik in die stoel zat, hoe leuk ik me ook aankleedde, het stopte. Er werd wel gekeken, maar op een andere manier. Met een blik van medelijden, want god wat is dat jonge meisje in die stoel zielig. Daarbij komend dat ik ook begon te weigeren om "uit" te gaan. Dat maakte de kans op het ontmoeten van nieuwe mensen ook al een stuk kleiner. Dan ging het niet eens zo zeer om iemand te ontmoeten waar ik verliefd op zou kunnen worden, maar gewoon überhaupt mensen. De wereld om mij heen werd steeds kleiner. Kleiner en donkerder. Tot ik op een gegeven moment gewoon echt geen zin meer had om de deur uit te gaan. Ik had een paar vaste bezigheden en dat was het dan wel. Het varieerde van boodschappen doen, tot naar mijn paard in Groeningen en naar vriendinnen. That's it. Door de maanden heen vond ik dat het zo niet langer kon en dat het anders moest. Ik realiseerde me dat thuis blijven zitten voor, god mag weten hoelang, ook echt geen zin had. En dat ik daar al zeker niet gelukkig van ging worden.
Dat maakte uiteindelijk dus ook dat ik Tinder nog een kans gaf. En zo geschiede. Op 5 mei, de trouwdag van mijn moeder, hadden we onze eerste "date". Maar hoe gek en eng is dat daten in een rolstoel dan wel niet? Daar moet je heel wat zelfvertrouwen en "lak" voor mee brengen. Lak die je hebt aan het feit dat je in een rolstoel zit. Toen George mij vroeg een keer af te spreken, wist ik oprecht niet of ik dat wel wilde. Want wat moest hij nou met mij. Een jonge, knappe, vitale gast, met een meisje in een rolstoel, met een blaas die ze niet helemaal onder controle heeft, en waar je simpelweg minder mee op avontuur kunt. Gek vond ik het, en vooral eng.
Toch besloot ik het een kans te geven. Want wat had ik nou helemaal te verliezen? Toch kom je op een moment op een punt dat je moet besluiten wat je gaat doen op je eerste date. Per slot van rekening spreek je normaal op je eerste date in een openbare ruimte af. Aangezien ik het mezelf niet aan wilde doen, om bij wijze van spreken door mijn moeder gebracht en gehaald te worden, of George me te laten halen, er al snel achter te komen dat het helemaal niks is en dan vervolgens ook samen terug de auto in moet. Nee, nee. Dat ging het niet worden. Gedurende onze gesprekken kwam een keer het onderwerp "speciaalbier" voorbij. Iets over, dat we allebei wel van een speciaalbiertje op de Kaaij in Nijmegen hielden. Dus dacht ik, weet je wat. Ik regel wat speciaalbier. Je komt maar gewoon de eerste keer naar mij, en als het dan klikt kunnen we nog altijd naar een kroegje gaan. En zo was het ineens 5 mei. Stik en stik zenuwachtig was ik. Ik had mijn vriendinnen gestalkt over wat ik aan moest, een ander vriendinnetje regelde met mij samen de biertjes en zo was ik er uiteindelijk helemaal klaar voor.
Toen George uiteindelijk om 20.00 uur binnenkwam, viel alles van me af. Ik voelde me direct op mijn gemak. Alles wat hij tegen me gezegd had leek te kloppen. Een rustige, lieve man, met een goed gevoel voor humor. En ja, ik vond hem ook zeker heel knap. Een beetje onhandig was het natuurlijk wel. Ik met mijn vrijgevochten gedrag, proberend die speciaalbiertjes in de woonkamer te krijgen, met die welgevreesde drempel die jullie wellicht nog kennen van mijn pasta-pesto blog, en je dan nog zo charmant mogelijk proberen voor te doen is een redelijke uitdaging. Het brak aan de andere kant ook wel direct het ijs. George zag dat ik door pakte en me niet in de weg liet zitten door die stoel, en het was ook gewoon echt heel gezellig. Er werd veel gelachen en er waren ook echt hele goede gesprekken. De uren vlogen voorbij, en toen George naar huis ging wist ik even niet meer waar ik het zoeken moest. Ik was vooral bang dat hij me ging zeggen dat hij het gezellig vond, maar dat het voor hem toch niet zou gaan werken, terwijl ik hem wel echt heel erg leuk vond. Het bleek het tegendeel. Hij wilde me wel degelijk nog eens zien. De keer daarop kookte we samen, we gingen eens uiteten, en dat alles ging super en vanzelf. Mijn rolstoel was geen issue en zeker toen ik vooruit begon te gaan hield niks ons meer tegen. Het kon per slot van rekening alleen maar beter worden. En dat werd het! Inmiddels zijn we een paar maanden verder en het voelt goed. Maar echt goed.
Ik denk wel dat dit te maken heeft gehad met de gesprekken die we op dag 1 al voerden. Ik sprak naar hem uit dat ik het zo jammer vind dat mensen elkaar tegenwoordig geen kans meer geven. Wat het teleurstellende aan Tinder en andere datings apps is, is dat de keuze oneindig is. Heeft iemand de verkeerde schoenen aan of een lelijke broek? Nou dan swipe je toch even door totdat iemand qua looks volledig aan je eisen voldoet? Ook al heeft diegene in real life niks te melden? Ik zei hem dat niemand op de eerste 3 dates volledig zichzelf is, en al ZEKER niet in een rolstoel. Het heet niet voor niks elkaar leren kennen. Dat gesprek opende voor ons beiden onze ogen, en we besloten, ieder apart, dat we niet meteen op gingen geven. Vooral het ondernemen van activiteiten maakt dat je de ander echt leert kennen. Ik ben zo dankbaar en gelukkig dat George verder wilde kijken dan alleen mijn stoel. Dat hij mij leuk vond zoals IK ben en niet om hoe ik eruit zie of wat er met mij speelt. Zo waren we samen op Solar en hoe lekker was dat? Voor het eerst samen dansen, om vervolgens samen dronken over de camping naar onze tent te zwalken. Heerlijk vond ik het!
En ja, natuurlijk is het soms lastig. Ik voel me een niksnut als hij 's ochtends naar zijn werk gaat en ik nog blijf liggen. Is hij ook nog ondernemer. Lekker dan. Als hij vraagt of ik een drukke dag voor de boeg heb, en ik deze eigenlijk best vaak met nee moet beantwoorden. En ook omdat ik nog niet helemaal de oude ben. Ik ben nog niet super actief. Ik kan bij wijze van spreken nog niet survivallen of skiën, maar dat doet er niet toe. We vinden het fijn samen, wat we dan ook doen. We kunnen volledig onszelf zijn, en als we ergens mee zitten, spreken we dat direct uit. En dat, precies dat is het allerbelangrijkste. Heb elkaar lief zoals de ander is, en geef het aan als er iets gaande is.
Ik kijk uit naar alles wat komen gaat. Hoe ik steeds beter word. Hoe ik weer voor het eerst ga werken. Hoe ik voor het eerst met George op vakantie ga. Hoe de paarden weer lekker thuis komen en alles steeds meer vorm en richting begint te krijgen. De boodschap van deze blog is, dat overal liefde zit, op welke manier, waar en wanneer dan ook! Keep that in mind!!
.