Nog even snel de paarden buiten zetten, en dan kunnen we gaan! Het werd de laatste keer dat ik iets even snel deed, en al zeker de laatste keer dat ik even snel de paarden buiten ging zetten...
2 september 2018, 11.30
" Een dag om nooit te vergeten. "
Met de zon stralend op ons gezicht, trainen ik en een vriendin onze paarden in alle vroegte. Er heerst een serene rust. Een rust zoals die op zondag hoort te voelen. Mooi weer, goede zin en vooral gezelligheid. Anderhalf uur zijn we in de weer. Mijn paard loopt fantastisch. En ik. Ik ben op dat moment dankbaar voor alles wat om me heen gebeurd. Alles wat ik haar vroeg lukt, het is heerlijk weer, en we gaan later op de dag het water op. Na de training stappen we de paarden uit en daarna gaan we terug naar stal. De paarden krijgen hun welverdiende douche en mogen daarna even opdrogen op stal. Mijn eigen paard moet nog even geduld hebben, omdat eerst de rest de wei in mag. Het paard van mijn vriendin als eerste, in het achterste stuk van de wei. Draad dicht. Teruglopen om de volgende twee te halen. Ik haal de merrie en veulen uit hun stal en loop met ze naar buiten. Merrie met een touw rechts, veulen links op dezelfde manier.
Plots stopt het veulen abrupt. Uit reactie doe ik dit ook, om haar in de gaten te houden. De merrie loopt door. Op een ontspannen tempo. Door de stilstand van het veulen komt zij achter mij terecht. Ineens voel ik een stekende pijn in mijn rug en niet snel daarna raak ik met mijn hoofd de grond. Het is even een momentje zwart voor mijn ogen. Kort daarop een nieuwe klap in mijn rug. Opnieuw stekende pijn. Ik heb de touwen nog mijn hand maar kan deze niet meer houden dus laat ze los. Het geluid van galopperende paarden klinkt over het erf. Ik wil opstaan om de stroomdraden dicht te doen. Het lukt niet. Ik druk me ongeveer drie x opnieuw omhoog, maar ik krijg mezelf niet van de grond af. De stekende pijn schiet weer door mijn lijf heen.
Ik raak in paniek. Waarom krijg ik mezelf niet omhoog? Waarom lukt het niet om mijn benen in te trekken? Maar vooral, de draden! De draden moeten dicht! De paarden!
Kort daarop komt het besef. Dit is mis. Mijn vriend en vriendin hebben mijn gescheld vanaf de wei gehoord en komen aangesneld. " Sofie, wat is er? Gaat het? " Ik steun van de pijn, en lig op dat moment nog steeds op m'n buik in de wei. Ik trek me aan een weipaal omhoog en zeg Jasper dat hij me uit de wei moet halen. Op de plek waar ik nu lig is het niet veilig...
Hij haalt me iets uit de wei, maar laat me daarna vooral liggen. Het ziet er niet goed uit. Ik ben inmiddels kalm. Mijn vriendin zorgt dat de paarden kalmeren en zet mijn paard bij de rest. Kort daarop begint het handelen. " Sofie, wat moeten we doen?" Ik antwoord rustig dat we een dokter moeten bellen. Ik constateer dat ik mijn benen helemaal niet meer voel en dat ik ze ook niet kan bewegen. Gek genoeg ben ik ontzettend rustig. Ik weet wel degelijk dat het niet goed is, maar die angst voel ik niet...
" Sofie, we denken dat je je rug gebroken hebt en dat je een dwarslaesie hebt."
Na lang gediscussieer met de telefoniste van de huisartsenpost komt een half uur later EIN-DE-LIJK een dokter. Hij meldt direct dat hij met deze situatie niks kan. Hij constateert na een aantal onderzoeken dat er een ambulance moet komen. Mijn bloeddruk is veel te hoog en ik ben behoorlijk suf. Te suf. Na 15 minuten is de ambulance ter plaatse. Ik schijn de verpleegkundige te kennen. Direct voel ik me op mijn gemak en in goede handen. In de tussentijd is ook de partner van mijn vriendin gearriveerd.
Al snel wordt besloten dat ik volledig gestabiliseerd vervoerd moet worden naar het Radboud UMC in Nijmegen. Ik begin het allemaal een beetje spannender te vinden waardoor ook de pijn toeneemt. De verpleegkundige geeft me wat voor de pijn, waardoor ik weer wat ontspan. Vervolgens krijg ik het volgende te horen: " Sofie, je moet even goed luisteren. We vermoeden dat je je rug gebroken hebt en dat je een dwarslaesie hebt. Dit zeg ik je omdat ik je een beetje moet voorbereiden op wat dalijk komen gaat. In het ziekenhuis zal het namelijk hectisch zijn en snel gaan." Ik kan niet anders dan knikken en bidden dat de huidige situatie heel snel voorbij is.
Tegen mijn vrienden zeg ik dat ze NIET mijn ouders moeten bellen. Ik wil ze niet onnodig ongerust maken. Mijn vriendin gaat mee met de ambulance, omdat ze verstand heeft van paarden en een en ander misschien het beste uit kan leggen. Mijn telefoon geef ik aan de anderen samen met de code om 'm te ontgrendelen wanneer ze hem nodig hebben.
De daarop volgende rit naar het ziekenhuis, is de meest vreselijke rit die ik ooit heb meegemaakt. Immense pijn, en verdriet overspoelen me.
Een dag om nooit te vergeten......
Comments