Na alle ellendige blogs van afgelopen tijd, hoop ik mijn wheels to heels blog een nieuw leven in te blazen. Een blog waarin ik jullie een kijkje geef in wat me momenteel bezig houd, en waarin ik jullie meeneem in de weg naar mijn aller grootste droom ooit. Ik sprak deze droom uit in mijn rolstoel voor ALS ik ooit weer zou gaan lopen. Ik sprak een aantal maanden geleden deze wens uit tegen een vriendinnetje, en laat haar nou net ook de persoon zijn die met mij heel hard aan het werken is om deze droom te verwezenlijken. We gaan namelijk, trommelgeroffel…..
De VIERDAAGSE lopen!!!
Ik kan bijna in woorden niet uitdrukken hoe bizar gaaf ik dit vind. Want man o man, want is dit voor mij een mijlpaal.
Toen ik gediagnosticeerd werd en de woorden kreeg dat ik waarschijnlijk niet meer zou gaan lopen werden, pats, boem al mijn wensen en dromen van tafel geveegd. Zo, binnen een paar zinnen. Het enige waar ik op dat moment van mocht dromen , waren hele kleine stapjes naar herstel of iets wat daar in de buurt kwam. Alle grote dromen werden me afgeraden door alles en iedereen. Ik moest gaan leven in het nu en de situatie van dag tot dag bekijken. Best wel wennen voor iemand die een grote dromer is en nooit bij het moment zelf stil kan staan. Voor mij moest alles altijd groter, mooier en beter. Iets waarvan ik nu denk: Hoe heb ik ooit zo kunnen leven zonder totaal gek te worden, want joh hoe vermoeiend dat wel niet is.
Maar goed die vierdaagse.
Voor mij was staan en überhaupt 1 meter lopen al een droom anzich, maar toen ik dat eenmaal kon, ging ik met mijn droom meteen zwaar over de schreef. Ik ging van de droom om 1 meter de lopen, naar een droom van 160 kilometer lopen in 4 dagen. Lekker in kleine stappen wel, al zeg ik het zelf.
Maar als die droom er is wil het natuurlijk nog niet zeggen dat het ook daadwerkelijk gaat lukken. Want aan de vierdaagse zelf gaat hartstikke veel vooraf.
Zo zijn Laura en ik al in Oktober begonnen met trainen, zodat we er voor mij achter konden komen of mijn droom überhaupt wel realistisch was. Als we op dat moment gemerkt hadden, het is te vroeg, hadden we namelijk niet eens het traject van inschrijven in hoeven te duiken. Toen we merkte dat het misschien best wel eens zou kunnen lukken, zijn we gaan uitzoeken wat voor ons de beste weg was.
Na wat research kwam Laura met het via vierdaagse plan. Aangezien we hem allebei nog nooit gelopen hebben was het risico natuurlijk zeer groot dat een van ons niet door de selectie heen zou komen en dat zou natuurlijk een zware domper zijn en een smet leggen op mijn wens. Dus daar was via vierdaagse. Een organisatie waarbij je een hoger bedrag betaald dan bij de normale inschrijving, maar waarbij de eerste 5000 mensen sowieso verzekerd zouden zijn van een toelatingsbewijs. Deze organisatie geeft ook super fijne begeleiding in de weg naar de vierdaagse zelf. Denk aan trainingsschema’s, bepaalde handige producten en kortingen bij verschillende wandelevenementen die een super goede training zijn voorafgaand aan het echte werk. Wel moesten we natuurlijk bij die eerste 5000 zien binnen te komen. En dat, dames en heren, was nogal een hobbel.
Op maandag 13 januari was het zover. Om 9.00 uur ging de inschrijving open. Niemand had kunnen bedenken dat ik uitgerekend op dat moment in de auto zat onderweg naar Utrecht voor een examen. Samen met een aantal klasgenoten die bij mij in de auto zaten had ik het plan helemaal doorgesproken. Ik zou om 8.55 de auto langs de kant zetten, zodat ik om 9 uur kon aanmelden. Alles had ik voorbereid. De juiste passen, randomreader klaar, de juiste pagina open staan op mijn telefoon… En toen was het 9 uur. Als een dolle ging ik door de eerste pagina’s heen en leek het allemaal even heel vlekkeloos te gaan lukken. Totdat ik bij de laatste pagina, niet meer door kon klikken en een dikke ERROR kreeg. Nou jongens ik zal je zeggen, blinde paniek. Aan de andere kant van Nederland zat Laura. Achter haar computer op het werk, wel met toestemming van de baas uiteraard, in de zelfde spanning als ik. Ook zij kwam er niet door heen. Nadat ik 15 minuten langs de kant van de weg had gestaan en tevergeefs probeerde me door die laatste pagina’s heen te wurmen, was ik er klaar mee en besloot ik door te rijden naar de plaats van bestemming. Het meisje wat naast mij zat had de zware taak om 4000x op die zelfde knop te drukken in de hoop dat de pagina eindelijk zou om springen. Een uur later waren we nog altijd nergens. De moed zakte me met de minuut meer in mijn schoenen. Ik wilde het zo graag. Ik had alles zo goed voorbereid en dan zou uitgerekend nu, door een technisch mankement mijn hele droom in duigen vallen. Op het examenbureau vroeg ik of ik daar eventueel gebruik mocht maken van een computer zodat ik het daar op kon proberen. Maar met een laptop uit de vorige eeuw die nog trager was dan een ijsbeer in zijn winterslaap, leek dat ook niet echt te vlotten.
Inmiddels kreeg ik van Laura het heugelijke nieuws dat het haar wel al was gelukt. Super goed natuurlijk, alleen hadden we mijn inschrijving toch ook echt nodig. We gaan deze uitdaging immers voor mij aan. Toen kwam Laura met het slimme idee om het vanaf haar laptop voor mij te gaan proberen. Maar aangezien we inmiddels als dik 1,5 uur bezig waren dacht ik dat het kansloos was. Toch gaven we niet op, want dat zit nou eenmaal niet in de aard van het beestje en dus gingen we door. Laura kwam er vanaf haar laptop doorheen! Ze vulde bij de laatste pagina mijn betaal gegevens in en stuurde mij een screenshot van het betaalscherm, zodat ik alleen nog maar hoefde te betalen. Maar het lukt niet!!!! Potverdikkeme,…. Ik las haar screenshot eens goed door en constateerde dat mijn rekeningnummer niet klopte welke ze had ingevuld. Dus hup, Laura weer aanpassen en opnieuw proberen. En daar was hij, het betaalverzoek, waarin alle gegevens juist waren. Ik betaalde en toen was het wachten op de bevestigingsmail. Maar deze liet erg lang op zich wachten. Na 10 minuten was ie er EINDELIJK en was ook mijn inschrijving zeker!!!!
Dus jongens, hier zijn de woorden: Wij gaan de vierdaagse definitief lopen!!!!!! Dikke vette, YES.
Nu is het idee en gevoel ontstaan om niet zomaar te gaan lopen. Naast dat we uiteraard voor mij lopen is onze wens om voor een stichting te lopen. Een stichting die alles te maken heeft met hersenschade, want in Nederland kampen volgens het RIVM 645.900 mensen met NAH. Een aandoening die het hele leven van een patiënt verandert. Ik spreek uit de nodige ervaring kan ik wel zeggen.
Meer info hierover volgt, maar het lijkt mij super gaaf als jullie, de mensen die mij gevolgd en gesteund hebben ons hierbij willen helpen.
Toppertje!