Jeetje wat een zweverige spreuk. Maar wel een die in mijn geval niks anders dan de waarheid verteld. Toen ik in 2018 in een rolstoel belandde, had ik nooit gedacht, nu ruim 3 jaar later, zo’n spreuk op papier te kunnen en te mogen zetten.
3 jaar later, nu die hele gebeurtenis, af en toe verleden tijd lijkt. Maar is dat ook echt zo? Wordt zo’n, in elk geval voor mij, ingrijpende gebeurtenis ooit verleden tijd? Of is het een litteken die door de jaren heen elke keer een beetje beter, en mooier hersteld?
Terwijl ik deze woorden opschrijf denk ik vooral, jeetje wat klinkt dit dramatisch, want zo ben ik eigenlijk helemaal niet, maar ik moet ook realistisch zijn en bedenken dat dit wel is hoe ik het zie, en hoe ik het ook voel, met de daarbij passende en bijbehorende emoties.
Emoties, daar heb je meteen zo’n onderwerp. Mijn emoties leken namelijk uitgeschakeld in mijn rolstoel. Ik voelde niks, vond weinig, dan meestal alleen maar positiviteit, vrolijkheid en die oneindige vechtlust, waarvan ik mezelf wel eens afvroeg waar ik die vandaan haalde. Voor anderen zo uniek, voor mij op dat moment niks meer dan normaal. Zo voelde ik het namelijk. Gezegend, dat ik het er nog op deze manier vanaf gebracht had, en blij dat ik naast verlamde benen en die rot stoel, toch behoorlijk in orde was. Ik kon nog praten, voor mijn mening uitkomen, en mijn stem kenbaar maken, op welke manier dan ook. En natuurlijk, natuurlijk was ik ook wel eens verdrietig, maar dat woog allesbehalve op tegen de wil om te lopen, en om van de situatie, de best denkbare te maken, waarop het houdbaar was en houdbaar bleef.
Gedurende deze reis, want zo ervaar ik het, als een reis, werd ik benaderd door Bram Cranen en Suzanne Zambon van Eyes & Ears. Twee geweldige mensen, gespecialiseerd in het vastleggen van gebeurtenissen en situaties. Bram kende ik al een tijdje van zijn bijdragen aan bijvoorbeeld bedrijfsfilms en aftermovies van de evenementen locatie waar ik werkzaam was, en de Boomkwekerij van mijn vader, waar hij geregeld werkzaamheden voor verrichten. Suzanne kende ik op dat moment nog niet. Via Facebook Messenger kreeg ik op 30 januari 2019 een ontzettend warm en mooi bericht van Bram. Waarin hij onder andere het volgende zei:
“De documentaire heeft niet als doel om een sensatieverhaal te maken, maar een integer verhaal van iemand die in een moeilijke situatie zit en waarmee we (zoals jij eigenlijk ook beschrijft in jouw blog) de kijker mee op reis willen nemen in dat proces.”
En daarmee, met die opmerking sloeg hij de spijker op zijn kop. Want al die tijd riep ik het hardste dat ik geen sensatiezoeker was of ben, niet iemand met zelfmedelijden, en ik daarnaast ook niet wil dat ik, of mijn situatie dat beeld schetste of schets. Waar ik wel al die tijd, en nog steeds bewust naar op zoek was en ben, was iemand, een ervaringsdeskundige die mij op dat moment met de juiste woorden kon helpen. Iemand die mij kon vertellen wat ik door zou gaan maken, zowel de hele vervelende dingen, maar ook de geweldig mooie kanten, zodat ik, zoals ik ben, me daar mentaal op kon voorbereiden. Bijvoorbeeld de kant, van het genieten van de echte belangrijke dingen. Niet die van die never-ending durende sneltrein, van de maatschappij waar we nu, naar mijn mening in leven, en waarin alles altijd groter, mooier en meer moet. Waar het vaak draait om materialisme, maar niet om herinneringen en niet om het gevoel wat je bij, of van iemand krijgt.
Want dat, precies dat is het ALLERbelangrijkste wat ik heb geleerd. De echt voorwaardelijke liefde van de belangrijkste mensen in mijn leven. Wat zij voor mij zijn, en ik op mijn beurt weer voor hen. En ook ik doe het niet altijd goed, en ben misschien niet altijd reëel en zeker niet perfect, maar alles wat ik doe, zeg en voel is wel met de intentie vanuit een goed en eerlijk hart.
Ik vond het erg spannend, maar bovenal heel bijzonder om vooral Bram en Suzanne, maar ook een ander groot deel van het Eyes & Ears team bij mijn reis aanwezig te hebben. We hadden een goed, open en fijn contact, met allen dezelfde gedachte en visie. Dit heeft ertoe geleid dat we met zijn allen iets, naar mijn mening, heel indrukwekkends, maar bovenal unieks hebben neergezet. Toen ik de preview van de documentaire nog niet gezien had was ik toch een beetje nerveus voor wat er komen ging. Zouden ze het materiaal en de stemming van mijn reis naar waarheid gelaten hebben, of zouden er toch bepaalde stukken geknipt zijn of anders gemaakt zijn om de documentaire meer sjeu te geven.
Al mijn gedachtes en misschien wel onzekerheden werden al direct bij de inzet van de documentaire van tafel geveegd. Hij is boven al mijn verwachtingen en onzekerheden. En dit zeg ik niet, omdat deze film over mij gaat, maar omdat hij eerlijk is, en precies volgens de kern van mijn proces. Bram en Suzanne waren overal bij, en gaven mij direct het gevoel dat alles wat ik voelde, meemaakte of zei goed was. Ik voelde me na ons eerste interview dan ook meteen bij hen op mijn gemak. En precies dit maakt, denk ik, dat dit zo’n eerlijke en vooral een niet “gemaakte” documentaire is geworden, maar een document waar jullie als kijker, hopelijk een heel bijzonder gevoel van krijgen.
Voor Eyes & Ears is mijn documentaire hopelijk de start van nog veel meer moois wat komen gaat, en voor mij, de belangrijkste en tot nu toe, mooiste herinnering van mijn leven, waar ik nog altijd, op terug kan blikken!
Wil jij van dit en meer, getuige zijn, en zien hoe ik van mijn trip een ware reis heb gemaakt?
Kijk dan op 23 maart naar de documentaire “From Wheels to Heels” op NPO via www.2doc.nl (Makers van morgen)
