Afgelopen week, was een hele speciale kunnen we wel zeggen. Ik heb hierover via mijn Instagram al een kleine update gegeven, maar er gebeurd natuurlijk veel meer in mijn rolstoel leven dan alleen dat.
Voor diegene die toch nog even willen lachen:
Het was zondag 14 april en er stond een lekkere bos(wandeling)rolling op het programma. In de ochtend zette ik eerst samen met mijn broer de palen voor de nieuwe tuin uit, waar ze deze week ook flink mee aan de gang zijn gegaan. Team work makes the dream work zullen we maar zeggen! Ik was team rolmaat en mijn broer team tuinarchitect. Iets wat verassend goed uitpakte. Gewoon gezellig en in een keer afgetikt.
In de tussentijd arriveerde mijn vriendin, waarmee ik lekker op pad zou gaan. Zij ontfermde zich over mijn inmiddels redelijk ongeduldige viervoeter, die vond dat die palen ook wel na zijn wandeling de grond in konden. Na 15 minuten waren we klaar en konden Astrid en ik van het mooie weer gaan genieten. Eenmaal onderweg naar het bos merkte ik dat er iets mis was met mijn linkervoorwiel. Ik had de dag ervoor al gemerkt dat die niet helemaal lekker liep, het leek geen contact te maken met de ondergrond, maar goed ik zag er verder niet zoveel aan, dus rolde stug door. We besloten toch maar even langs een kennis van Astrid te gaan, die monteur is zodat hij misschien kon zien wat er aan de hand was. Hij zei: " Ja dat wiel gaat een keer afbreken, maar vast nog niet vandaag hoor. Hier kun je nog wel even mee door." Joe, prima. Dus daar gingen we. Ongeveer een half uur later brak mijn hele voorwiel af en kiepte mijn stoel naar voren. NEEEEEE! Sta je dan. Middenin het bos, geen bereik, twee ongeduldige honden, niet echt wetende wat we moesten doen. Gelukkig konden we er op dat moment nog allebei heel hard om lachen, want wie bedenkt dit nou?
We besloten op drie wielen richting het bos café te gaan en daar onder het genot van een wijntje, te gaan bellen voor een andere stoel of dergelijke. Al gauw kwam ik erachter dat deze missie toch iets meer haken en ogen had, dan ik vooraf bedacht had. Het was natuurlijk zondag waardoor veel bedrijven dicht waren, en de bedrijven die het wel konden, gingen me niet helpen omdat ik niet gecontracteerd ben bij hen. Na ongeveer 80x nee gehoord te hebben, merkte ik wel dat mijn stemming redelijk naar de knoppen ging. Ik kan simpelweg niet zonder stoel, maar ja, als niemand je wilt helpen heb je natuurlijk niet veel keuze. Als laatste optie belde ik de huisartenpost. De desbetreffende dame wilde me heel graag helpen. Ze gaf me een privé nummer van een hulpmiddelen zaak, die in het weekend de spullen leveren aan mensen die bijvoorbeeld net een ongeluk hebben gehad en een en ander aan hulpmiddelen nodig hebben. Zij zei het volgende :
" Sorry mevrouw, maar in het weekend leveren we alleen bedden en krukken , dus ik kan je wel helpen met een setje krukken? "
" Uhm, lieverd. Hoe zie je dit precies voor je? Ik heb twee verlamde benen, wat moet ik in hemelsnaam met twee krukken? " Van haar opmerking kreeg ik totaal de slappe lach. Wat zijn sommige mensen toch onhandig in hun communicatie. Maar goed, ook zij kon me niet helpen. Net op het moment dat de moed me in de schoenen aan het zakken was, belde mijn vader, die via een kennis een tijdelijke stoel had gefikst. YES! Eindelijk!
Zo zie je maar, dat als je genoeg lieve mensen om je heen hebt, er altijd wel iemand is die je kan en wil helpen.
Al met al, was ik 's avonds toch flink verdrietig en klaar met alles. Zit je al in een rolstoel, en gaan de hulpinstanties die er voor zijn om dit soort dingen op te lossen, je niet helpen. Zo frustrerend. Maar goed. Ik was intens moe, dus ben om 21.30 lekker naar bed gegaan. De voorpret die ik normaal had voor mijn verjaardag, was nu al helemaal weg.
Mijn verjaardag. Ook al zoiets. Vanaf het moment dat ik daar over na ging denken, voelde ik daar letterlijk nul vreugde bij. Ik voel me niet gelukkig. Niet jarig. Want, hoe stom het ook klinkt, vind ik niet echt dat ik iets te vieren heb. En dan kun je zeggen, ja maar je leeft toch nog en blablabla. Ja klopt, allemaal waar, maar ik voel het niet zo, en het is mijn verjaardag. Dus in de weken voorafgaand besloot ik al, dat ik niks wilde doen met mijn verjaardag. Tot veel teleurstelling bij mijn omgeving, aangezien ik altijd wel iets spetterends van mijn verjaardag maakte, moesten zij het nu met niks doen.
Toch werd het 15 april, en was het stiekem toch wel heel leuk, dat ons hele gezin om 07.00 uur 's ochtends bij mij op de stoep stond, om samen met mij te ontbijten. Ik voelde me op dat moment enorm gezegend en toch ook wel een beetje gelukkig, dat ik niet alleen hoefde te ontbijten op mijn verjaardag. We proosten op een nieuw levensjaar, en op de hoop op vooruitgang.
Na het eten moest iedereen aan het werk, en besloot ik mezelf toch lekker klaar te maken voor de rest van de dag. Ik werd om 11.30 opgehaald door een goede vriend van mij, die me meenam naar de camping waar zijn ouders een huisje hebben. Daar kon de hond lekker rennen en zwemmen en konden wij lekker van de zon genieten. Heerlijk!
Om 14.30 moest ik thuis zijn, omdat ik voor mezelf een afspraak had gemaakt bij de kapper, om mezelf even lekker in de watten te laten leggen. Dat was de beste beslissing ooit. Lekker tijd voor mezelf, zonder eventuele "moetjes". Terwijl mijn haar weer prachtig werd gemaakt door mijn lieve kapster Ingrid van Artizte kappers in Cuijk appte ik met een vriendinnetje wat haar plannen waren met eten. We besloten uiteten te gaan bij restaurant Smaak. Samen met haar vriend en een vriend van mij, maakte we er een top avond van.
In the end was het toch een leuke verjaardag. Ondanks dat ik er mega tegenop zag , en het zo ontzettend anders was dan hoe ik het normaal vier, heb ik toch een fijne dag gehad en ben ik klaar voor een nieuw levensjaar, met hopelijk eindelijk werkende benen, die weer zin hebben om van het leven te gaan genieten. Lopend. Rennend. Dansend of op welke manier dan ook!
Ik wil ook jullie bedanken, voor alle berichten die ik heb mogen ontvangen, en voor hoe goed en trouw jullie mijn verhalen, van deze bizarre reis lezen.
Dus bedankt. Bedankt voor alle liefde!
Liefs,
Sofie
