Long time, not seen!
Pffoe, wat is het al een tijd geleden dat ik voor het laatst ervaringen met jullie gedeeld heb. Ik schijn toch niet zo consequent te zijn als ik dacht…. Al moet ik wel bekennen dat ik een hele maand (!) zonder internet heb geleefd dus dat daardoor onze relatie ook wat verwaterd is. Mannn, hoe heeft de maatschappij zo kunnen worden, dat je daar helemaal van in paniek raakt? Althans ik. Ik raakte ervan in paniek. Ik kan nu natuurlijk de hele maatschappij over een kam scheren maar dat is misschien niet terecht. Ondanks dat ik natuurlijk volle bak aan het revalideren ben, heb ik ook veel momenten van rust die ik in moet lassen. En dan is een serie best wel relaxed om bij in slaap te vallen.
Maar goed! Tijd voor een update, met een big BANG. Want dat is wat er zeker gebeurd is de afgelopen weken. Voor diegene die mij niet volgen op Facebook of Instagram:
“IK LOOP!”
Met een hele charmante sleepvoet, dat wel, maar IK FREAKING LOOP! Met een looprek en krukken, ga ik als de brandweer. Ik heb nog steeds geen gevoel, en de kans dat dat nog komt is zeer klein, maar we hebben al eerder gezien dat wonderen kunnen gebeuren. Ik ben heel eerlijk als ik zeg dat ik nooit meer gedacht had ooit nog te lopen
. Na 10 maanden kei- en keihard werken veranderde er namelijk nog steeds niks. En net op het moment dat ik de moed, hoop en energie aan het verliezen was, gebeurde daar het voor mij meest onwaarschijnlijke; namelijk, stuiptrekkingen. Die veranderde daarna als snel in kleine controle, daarna naar staan, en als laatste naar lopen!!!
Ik heb nog NOOIT zoveel gehuild van blijdschap, geluk en onmacht. Het gaat nu namelijk zo hard, dat ik het emotioneel niet meer kan bijbenen. Het is zo’n bizarre omschakeling. Sommige zullen nu denken: ja maar, je moet toch blij zijn dat je weer loopt. Ja tuurlijk!!! Dat ben ik! En ook zinnen als: “positief blijven en komt wel goed” zijn voor mij de meest gehate woorden ooit! Ik denk namelijk niet dat ik nog veel positiever had kunnen zijn in het afgelopen jaar. Ondanks dat er genoeg mensen (lees artsen) zeiden niet te weten of het ooit nog goed zou komen, gezien de duur van het proces, riep ik vanaf dag 1 dat ik wel weer ging lopen. Hoe dan ook. Niet linksom, dan wel rechtsom. Maar naarmate de maanden vorderde werd ik ook steeds sceptischer of het dan nog wel echt ging lukken.
Maar wat blijkt is dat NOOIT, te NIMMER opgeven echt zijn vruchten afwerpt.
Het heeft mijn stemming echt veranderd. Ik ben een heel gelukkig meisje momenteel. Het “leven” (ja, super dramatisch, maar het is echt zo) lacht me weer toe! Ik maakte geen plannen meer. Vakantie in mijn rolstoel vond ik een no-go, evenals uitgaan. Simpelweg omdat ik dan niet kan dansen, of met mijn voetjes in het zand kan lopen en dan vind ik er niks aan. Althans dat denk ik. Ik heb natuurlijk de ervaring met mam van Antwerpen, en die is me op zijn zachts gezegd, niet in de koude kleren gaan zitten…
Maar, jawel er zijn plannen hoor! Ik ga waarschijnlijk nog wel lekker op vakantie, en ook heb ik mijn eerste festival kaartje weer gekocht.
Twee weken geleden was mijn laatste behandeling bij de HSK in woerden en dus had ik afgelopen vrijdag weer een gesprek in Klimmendaal. De arts heeft besloten me een “therapie vakantie” te geven. Even bijkomen van het afgelopen jaar, leuke dingen doen, zodat ik kan bijkomen en mezelf weer kan klaarstomen voor september, wanneer ik weer in Arnhem van start ga. Eigenlijk staat me dit heel erg tegen. Ik kan niet “niks” doen, en ik voel me vooral altijd schuldig naar alles en iedereen, omdat ik gevoelsmatig, geen klap uitvoer. Voor die woorden en gedachten, kreeg ik nog net geen klap van mijn behandelend arts. Hij zei: “Sofie, het gevecht wat jij hebt moeten leveren, en nog steeds moet leveren, is misschien wel zwaarder dan 100 uur werken in de week. Dus stop met je schuldig voel en ga genieten!” Dus dat doe ik dan maar... Bij deze: ja, ik voer momenteel geen klap uit en het bevalt me prima! Even een maandje vakantie en bijkomen om straks weer voor 1000% te kunnen vechten.
Terwijl ik deze zin stoer opschrijf, bekruipt me toch weer een schuldgevoel. Ik kom uit een ondernemersfamilie, waar letterlijk iedereen dag en nacht werkt. Ik vind dus dat ik dat ook moet, of denk dat dat van me verwacht wordt. Schijnbaar voel ik me dus ondanks alle andere dingen die ik moet doen, nutteloos als ik niet werk. Best wel gek eigenlijk. Ik wil altijd dat mijn ouders en omgeving trots op me zijn, en kennelijk heb ik die voldoening alleen als ik heel hard werk. Ook naar mijn werk, het Inspyrium voel ik het. Ik doe het liefst geen leuke dingen omdat ik dan scheve gezichten zou kunnen krijgen? Hoe gek is dat eigenlijk? Dat je je volledig aan gaat passen, omdat je bang bent voor de mening van anderen?
In Klimmendaal hebben ze me geleerd, daar wat meer lak aan te hebben. Voor 97% heb ik dat ook gekregen, maar toch besluipen die 3% me best wel vaak. Dus mocht IEMAND de gouden tip hebben, hoe ik daarmee om moet gaan, dan ben ik je zeer dankbaar!
Dan ga ik nu weer even lekker een rondje wandelen.
