Angst, hebben we allemaal wel eens, in zekere mate. In het afgelopen jaar heb ik meer angst gehad dan ooit. Soms groot, soms klein, maar allemaal vormen van. Het begon natuurlijk al bij het moment dat ik daar lag, in de wei, wachtende op de ambulance. Niet wetende wat gaande was met mijn eigen lichaam. De angst die volgde duurde 5 dagen. 5 dagen van de woorden "lage dwarslaesie". Ik leefde op dat moment in een soort roes. De angst was er wel, maar het nam me niet over zoals bij bijvoorbeeld mijn angst voor muizen..... Hoe ironisch en vreemd dit ook klinkt, maar ja, mijn angst voor muizen was serieus groter dan de angst die ik die 5 dagen doormaakte.
Daarna volgde de angst van het niet meer naar mijn eigen huis kunnen, of mezelf niet kunnen redden. Dat kon ik simpelweg ook niet de eerste 6 weken. Pas vanaf het moment dat ik naar Groot Klimmendaal ging werd die angst wat minder. Toen ik daar opgenomen werd moest ik voor mezelf een doel bedenken, wat ik daar wilde bereiken. Uiteraard was dit lopen, maar aangezien dat wel een heel groot doel was moest ik deze bijschaven, om teleurstellingen te voorkomen. Dus koos ik voor zelfstandig thuis in mijn eigen huis wonen. Niet meer in een ziekenhuisbed bij mijn vader thuis in het kantoor, maar gewoon, misschien met kleine aanpassingen in mijn eigen huis. Een wens, die grote angsten met zich meebracht. Vooral toen ik moest oefenen met koken bij de ergotherapeut. Man wat vond ik dat verschrikkelijk. Zittend, met je gezicht zowat in het fornuis en haast niet in de pannen kunnen kijken. Een totaal onveilig idee, werd al gauw iets wat ik gewoon keihard ging rocken! Na de 13(!) weken die ik intern heb doorgebracht, was ik ready to rock en weer klaar om naar mijn eigen huis te gaan. Daar kwam de angst van mijn moeder om de hoek kijken. Het idee dat ik alleen was, in mijn eigen huis, in the middle of no where vond ze echt niet fijn. Want wat doe je als er iets gebeurd? Dan kun je jezelf toch niet redden. Maar omdat mijn wens groter was dan mijn angst, gingen we het oefenen in de weekenden tussen mijn laatste weken intern. Zo kon ik, maar ook mam, de dingen waar we tegen aanliepen bespreken met de behandelaren in Arnhem, en eventuele oplossingen bedenken, voor dingen die lastig of niet veilig waren. En zo werd de angst ook minder.
Inmiddels woon ik gewoon alweer 4 maanden alleen in mijn eigen huis.
Het gaat soms gepaard met gevloek of frustratie, maar het lukt! De grootste maar vetste uitdaging ooit. Nog nooit gaven zo'n kleine dingen zo'n groot gevoel van overwinning. Scheelt weer in het stellen van al die belachelijk hoge doelen, zoals ik dat voorheen deed. Ik moest en zou nog een diepgaande studie gaan volgen, in de stad gaan wonen, om net als leeftijdsgenoten in het stadsleven te duiken. Daarvoor dan dus mijn paarden droom laten varen, en het huis waar ik altijd zo gelukkig ben geweest te verlaten. door de weken Klimmendaal heen , en 100 x de vragen van therapeuten waarom ik dat dan wel niet wilde, merkte ik dat ik het deed voor de mening en visie van anderen. En realiseerde ik me dat ik een fantastisch leven gecreëerd heb. Een fijn huis, gezonde paarden in de wei, een leuke baan met fantastische collega's, ontzettende leuke vrienden en familie en een bomvolle agenda. Dus, Sofie, waarom in godsnaam zou je dit allemaal weggooien voor een appartementje in de stad, terwijl je een totale buitenmeid bent? Die grote doelen en wensen heb ik dus overboord gesmeten en ingeruild voor andere. Bijvoorbeeld; een weg vinden om het leven wat ik nu leid, weer super leuk te vinden, de angst voor mijn eigen paard (niet degene waardoor ik in een rolstoel zit, maar waar ik wel knetterbang voor ben geworden) te overwinnen, weer leuke dingen te gaan doen met vrienden en vriendinnen. Dus gewoon wat meer lak hebben aan meningen van anderen. Als ik naar die kroeg wil, dan ga ik naar die kroeg, hoeveel mensen me ook aanstaren of een mening hebben. Jammer voor hen, kijken ze maar de andere kant op. ;)
De angst voor mijn paard is er wel een om wat dieper op in te gaan. Het paard wat ik al jaren heb, waar ik alles mee heb meegemaakt, de grootste goedzak op deze aardbol, waar ik alles mee kan, gaf me ineens de zenuwen. Vanaf het moment dat haar veulen werd geboren knakte er iets bij mij. Zo'n angst die je overneemt, waar ik het al eerder over had. Ik durfde niet meer dan in de deuropening een beetje aaien zodat ik weer snel weg zou kunnen. Ik werd steeds verdrietiger, hoe vaker ik naar stal ging, hoe heftiger en intenser het werd. Zo erg dat ik dacht, misschien te moeten stoppen met deze passie. Gelukkig zijn er zo veel lieve mensen om me heen, die ook echt wel zagen, dat ik met een beetje hulp en ondersteuning, die angst kon overwinnen. Dus daar ging ik, met mijn paard langs de rolstoel, weg van haar veulen, met een vriendin aan de andere kant van haar met een back-up touw, wandelen. Het zweet brak me uit. Op het moment dat een merrie moeder wordt kunnen ze nogal onvoorspelbaar zijn, vooral als ze even van hun kind af moeten. En precies dat maakte me angstig. Ik had alweer 1000 doemscenario's bedacht, hoe dit vreselijk mis kon gaan. Maar goed, Ellery is me zoveel meer waard, dan een beetje bang te gaan zitten wezen, dus ik deed het gewoon. En man wat hebben we dit genaild. Na 10 minuten had ik het respect weer terug , van wat ze voor haar bevalling had, en had ze weer in de gaten dat ze op mij moest letten, en zich aan mij aan moet passen qua tempo. Al met al komt dit mega lange verhaal er op neer, dat ik haar daarna weer zelf gewassen heb, en zelf alle dingen heb gedaan die ik voorheen ook deed. Zelfs weer met een glimlach van oor tot oor! Iets wat ik nooit meer had gedacht!
Angst is verschrikkelijk. De zenuwen, het zweten, het korte ademen, gedver wat een gevoel is dat zeg. Het gevoel van overwinning daarentegen is helemaal te gek! Kramp in je kaken van de glimlach en blijdschap, hoe sterk en groot je je voelt. Zo voel ik me de laatste dagen dan ook. Groot en sterk! Want hoeveel me ook afgenomen is, en hoe rot ik dat ook vind, ik nail dit, gewoon al een jaar lang! Ik voel me op dit moment onwijs trots en gelukkig. Ik heb namelijk zo ontzettend veel overwonnen en gewonnen!
Dus voor iedereen: hoe groot je angst ook is, ga het aan, want je zult zien dat je je daarna een onwijze koning / koningin voelt!
(Behalve als je bang bent voor haaien, die zou ik lekker laten gaan.)